Published by Tom on 22 mei 2006
om
13:21
THE WHITE ALBUM
Jack White en Brendan Benson doen een Beatleske
White mag dan met zijn recente Coca Cola-commercial heel wat onschuldige fanzieltjes verloren hebben, het kan ons geen reet schelen. Samen met buddy Brenson richtte hij een nieuw bandje op, beluisterde hij snel nog eens zijn oude Beatles, Led Zeppelin en The Who-elpees en gooide hij een kort plaatje (het ding klokt af op 34') de winkels in. En God? Die zag dat het goed was.
The Raconteurs - Broken Boy Soldiers, of: Hoe gooi ik alle sixties-rock-clichés op een hoop en maak er verdomd kinky nummers mee?
Steady As She Goes, de eerste single is erg radiovriendelijk, blijft lekker lang hangen, en heeft een riff om u tegen te zeggen. We kregen er alvast enorm veel zin in de rest van de plaat door. Spijtig dan wel dat die honger bij de eerste luisterbeurt nog serieus bleef rommelen. Het 'Leuk, maar...'-gevoel, u kent het wel.
Gelukkig zitten we ondertussen al aan sessie 6, en wij melden u dan ook met enige trots: Goddamn' wat een plaat! Variatierijke nummers, geschreven met een half oog op de pop-encyclopedie en gespeeld met liefde en vakkennis.
Het album knalt open met Steady..., maar zwakt meteen even af met het aardige, maar niet denderende Hands. De draad wordt echter snel weer opgepikt door Broken Boy Soldier, meer dan duidelijk geïnspireerd op Zeppelins Kashmir, maar daarom niet minder goed.
Fijn gebliep en gitaarwerk in Intimate Secretary, een nummer met erg grappige lyrics (I've got a rabbit it likes to hop/I've got a girl and she likes to shop/The other foot looks like it won't drop/I had an uncle but he got shot/etc.). Together, een ballad met puike zang van Benson, legt een rustpunt halverwege het album, om dan weer op tempo te raken met de sterke maar trage riff van Level.
Store Bought Bones is het bizarste nummer van het album, dat van een Millionaireachtig iets evolueert naar een soort van Black Sabbath meets The Doors. In al deze nummers mogen de Beatles-invloeden echter niet onderkend worden, wat ze er nog wat proberen in te wrijven met het McCartneyeske Yellow Sun en de iets mindere voorlaatste, Call It A Day. Afsluiter Blue Veins moet een verloren gegane track van Abbey Road zijn. No doubt 'bout it...
De conclusie? Te 'geïnspireerd door ...' om zelf een klassieker genoemd te worden, maar aangezien Lennon en Harrisson de eeuwige jachtvelden al opgezocht hebben, is dit die laatste Beatles-plaat waar u al zo lang op wacht. Hoppa, luisterbeurt 7!
1 Comment:
-
12:47
Wel, ik kan Tom's mening enkel beamen, amai wat een album... Stuk voor stuk enorm goeie nummers, afwachten maar of de marketing even goed is, dit album verdient het om door iedereen gekend te zijn!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)