LadyshaveBobsled

In alle eerlijkheid hebben we u vorige week nagelaten in te lichten over deze bizarre serie. In nog meer eerlijkheid hadden we er slechts een halfuurtje voor uitzending van aflevering 1 weet van dat de VPRO het ding op de buis ging brengen. Onze welgemeende excuses dus, hadden we het eerder geweten, kwamen we u persoonlijk voor uw televisie vastketenen, want Green Wing is niet alleen de beste ziekenhuisserie ooit (vergeet Scrubs, Gray's Anatomy, E.R. en al die andere Amerikaanse onzin), maar zeer zeker ook de grappigste. Vorig jaar nog op Canvas, nu op Nederland 3, woensdag, 21u35.



PS: Een halfuurtje eerder inschakelen levert u nog een aflevering van My Life In Film op, aangenaam kijkvoer over een gefrustreerde schrijver met een filmobsessie. Deze week: Top Gun!

Een dikke 3 jaar geleden visten we hun tweede plaatje nog uit de low-budget bakken van de FRS, nu staan The Shins aan de top van het indiepop-firmament. En vreemd genoeg hebben de heren daar zelf bitter weinig aan toegedragen (behalve dan érg fijne deuntjes schrijven). Nathalie Portman hoefde in de (overigens uitstekende) film Garden State de woorden "The Shins will change your life!" slechts uit te spreken en de helft van het publiek crosste al naar de platenboer. Label SubPop wreef in z'n handen, terwijl de band zelf opeens een miljoenenpubliek moest trotseren.

En wat levert dat op (naast een vette portemonnee)? Drie jaar moeizaam afwegen hoe je niet onderuitgaat aan het succes, én hoe je in godsnaam die 'life changing' kan waarmaken. Het kostte ons een Europese tournee, en dus ook hun Pukkelpopdoortocht, maar als we dat derde album de twaalfde keer deze week in de cd-speler stoppen, moeten we toch toegeven: time well spent.

Wincing The Night Away is typische Shins: melodieuze, gelaagde popsongs, die net niet licht genoeg zijn om weg te fladderen. Op play indrukken en genieten, maar terzij u ongelukkig ten val komt op weg naar uw zetel hoeft u niet te verwachten dat uw leven drastisch verandert. MySpace

Toen Richard Hammond besloot om aan 288mph te crashen met een jet car, werd seizoen 9 van Top Gear even in de koelkast gezet. Tot vandaag, want Hammond herstelde zo goed als volledig van zijn 'avontuurtje', zodat de 3 heren vanavond 3 Britse sportwagens testen, wegen gaan herstellen én u beelden voorschotelen van de crash...

BBC2, 21u.

Het was ondertussen al weer twee maanden geleden dat we ons aan de (al dan niet lichtbehaarde) cultuur spuiende borst van onze favoriete Vooruitmedewerkers konden laven. Gelukkiglijk was het gisteren weer zover, en tussen al dat semi-erotisch gedoe vonden we ook nog eens de tijd om het programma van februari in bijtgare stukjes te hakken, en er de 5 lekkerste brokjes voor u uit te halen. Smakelijk!


1. THE YES MEN

Tijdens the game is up! spelen avontuurlijke kunstenaars 10 dagen
lang met spelregels én uw voeten, en dat vinden wij meer dan reden
genoeg om meteen het vetste deel van onze top aan dit festival te
hangen. Op nummer 1: The Yes Men, die van identity theft een
kunstvorm weten te maken. Hun missie? Infiltreren in de duistere
toppen van de multinationals, en met fake lezingen en meetings de
aanwezige zakenlui mee te sleuren in hun niet al te ethische
mening over winstbejag. Klein probleempje: alles wordt verborgen
camera-gewijs opgenomen, en de invloedrijksten der aarde worden
vakkundig aan de schandpaal genageld. Een boeiende talk met hele
straffe mannen.


2. FABIAN FIORINI & JAN RZEWSKI
+ NATHALIE LORIERS & KARIM BAGGILI

Een mix van wereldmuziek en jazz, gebracht door klassiek getrainde
muzikanten. Een double bill waar u niet goed van zult zijn.


3. CREW – 0_REX BETA 1 (WIP)

OK, we hebben een boon voor CREW, het multimediale geweld rond
Eric Joris. Maar wie kan er nu weerstaan aan hun intrigerende
evenwichtsoefeningen tussen techniek en theater, kunst en
wetenschap? Tijdens the game is up! kan u zich al onderdompelen in
een eerste blik op 0_Rex, een 360°-voorstelling rond Oedipus Rex
van Stravinsky, die in oktober in première gaat. Vadermoord en
moederliefde op een bedje van technologische desoriëntatie.


4. VELMA – VELMA SUPERSTAR

Terwijl ze in onze buurlanden voor uitverkochte zalen spelen,
blijven ze in dit Vlaamsche land een nobele onbekende. Laten we
dan hopen dat daar met Velma Superstar verandering in zal komen,
want deze knotsgekke Zwitsers zetten de theaterzaal op stelten met
een performance vol klassieke muzikanten, een koor van lokale
vrijwilligers, Elvis, groupies, en veel rock'n'roll.


5. SUE CONSTABILE & LAETITIA SONAMI - I.C. YOU
+ MONOLAKE - ATLANTIC WAVES

Zin in een muzikale thriller waar er een blok ijs tot smeltens toe
als instrument zal gebruikt worden? Of live electronica die
tegelijkertijd in Gent en in Berlijn gecomponeerd wordt? Het
slotmoment van the game is up! vat alle waanzin van het hele
festival voor u samen in twee fantastische audiovisuele performances.


< Het was deze maand onze beurt om de 54S-promo te schrijven. U vindt deze tekst dan ook lichtjes aangepast terug op Vooruit.be en de 54S-MySpace. >

Om de kunstklassen van hun oude school een centje bij te steken, speelden de melachonische Canadezen van The Arcade Fire op 19 januari een speciaal concert voor leerlingen en leerkrachten. Gsm's en videocamera's waren verboden, maar pubers blijven pubers, en u kan dus nu genieten van Intervention.



(Hier een andere versie, zelfde song)

Vier jaar na hun eerste 365 Days schenkt het New Yorkse radiostation WFMU u opnieuw dagelijks één of meer mp3'tjes die net als het station zelf op zijn minst... interessant genoemd mogen worden.

Geen commerciëel gedoe dus, maar bijvoorbeeld een rapnummer dat u de ongekende mogelijkheden van aardgas uit de doeken doet, een fifties robotdeuntje (mét gruwelijke impressie van wat later een vocoder zou worden) of een soort van Kapitein-Zeppos-vs-Willy-Wonka-vs-Austin-Powers-groove die na tientallen bapadapaba's funky as hell wordt...

Vergeet vooral ook niet om WFMU zelf eens te beluisteren (128k Mp3-stream), want freeform radio is nu eenmaal vrij zeldzaam, maar des te aangenamer.

De Gentse Studio Skoop zal Ex-Drummer niet draaien.

"Het publiek daarvoor gaat toch vooral naar Kinepolis."

De beeldkwaliteit is absoluut ruk, maar wie kan er nu nee zeggen tegen de nieuwe supergroep van Damon Albarn, Tony Allen, Paul Simonon & Simon Tong? Op Myspace kan u trouwens al het hele debuutalbum voorbeluisteren.

'Consumptiemaatschappij' is hét hippe codewoord voor de bewuste kunstenaar van vandaag. Wij krijgen spontaan zin in een Big Mac als we het artistiek-belerende vingertje al zien komen, maar voor de weinig subtiele tongue-in-cheek van Packard Jennings' Fallen Rapper Pez Prototypes, pamfletten, bijbelstickers en valse Wall Mart-producten openen we graag ons sociaal bewogen hartje.

Dat regisseur Christopher Nolan meer talent heeft in zijn rechteroorlel dan de rest van Hollywood samen, is al lang geen publiek geheim meer. Nolan is een vakman van de oude stempel, geen hyperkinetische montage of goedkope actie, maar broeierige, intrigerende psychofilms die de donkere kantjes van uw medemens in een gedimd spotlicht weten te zetten. Alleen al voor zijn gitzwarte reboot van de Batmanfranchise en de neo-noir Memento verdiende de man ons respect, maar wat hij met The Prestige heeft geklaard, neigt naar het briljante.

In deze vrij losse bewerking van de gelijknamige Christopher Priest-roman raken goochelaars Alfred Borden (een immer heerlijke Christian Bale) en Robert Angier (Jackman) door ambitie, obsessie en wederzijdse jaloezie verzeild in een allesverterende concurrentieslag. Bezeten om elkaars methodes te pikken en elkaar de loef af te steken, raken ze niet alleen hun geliefden (oa Michael Caine als ingénieur Cutter en de onvermijdelijke Johansson als de assistente), maar ook zichzelf kwijt.

Hoe graag we u ook hadden willen vertellen over het indrukwekkende product-design, de meeslepende muziek, de magische beelden, de ingenieuze plot of de exquise vertolkingen, we kunnen het niet. Want wat Nolan in zijn vorige films (net) niet wist te bereiken, is hier maar al te goed aanwezig: hij neemt u vast bij u nekvel, keilt u 1900 binnen, en laat u niet meer los tot Thom Yorke over de credits knalt en u met open mond beseft waar u bent. Absolute topklasse van een kaliber dat we niet meer gewoon zijn. IMDb