* Johnny Cash zou vandaag 75 geworden zijn. RIP.
* De Kunstbendevoorronde van Kortrijk was heel erg povertjes.
* The Departed won gisteren 4 Oscars, ondanks het feit dat het de teleurstellendste film van 2006 was. Alleen een gefrustreerde en oscargeile man kan Infernal Affairs -de beste policier in jaren- zo flauw herverfilmen. Ah, Marty heeft ons eigenlijk nog nooit kunnen bekoren.
Top Gear specials hebben altijd wel iets... Tja, speciaals. Maar wat de drie heren en hun immer jolige productieteam een dikke week geleden op ons afvuurden, is naar alle waarschijnlijkheid van het grappigste wat we al gezien hebben in dit prille jaar...
En nu we het thema aankaarten, toch even opmerken dat Kleine Tony van De Kempvader sinds kort het label 'gruwelijk ongrappigste wat we al gezien hebben in dit prille jaar' meekreeg. Misschien schrijven we er ooit nog eens een besprekinkje over, maar de minste herinnering aan wat zich die avond op ons netvlies brandde, doet ons spontaan kokhalzen. U ziet wel.
Focus Knack zocht en vond zes "beloftevolle Belgische bands", die volgens de descipelen van letterlijk en figuurlijk opgeblazen cultuursnob Duynslaeghers een kans voor het groot publiek verdienen. De shortlist:
* The Hong Kong Dong, ietwat zagerige Gentse emopop met Moogs.
* Made In Taiwan, vet klinkende indierok en rol.
* Code 314, down-tempo soundscapes die even vluchtig uw linkeroor buitendrijven als ze uw rechter zijn binnengekomen.
* The Bear That Wasn't, ofte Nils Verresen, indiepop van het eenmanenzijngitaar-soort.
* ...this is where my Little Saturn sleeps, nog gasten uit het Gentse, interessante instrumentale treurjazzfolk toestanden, die af en toe smeken om een zanglijn.
* Robin Aerts tapt uit hetzelfde vaatje van Little Saturn, maar dat extra beetje melodie doet het hem toch. Onze favoriet.
Stemmen kan u tot 26 februari, en wel hier. En nu we dan toch aan het MySpacen zijn, de Eeklose punknoisesensatie Penguins Know Why heeft al een tijdje geleden een alleraardigste track online geknald. Enjoy!
En deze is speciaal voor al die vrolijke leerlingen van 1B2 die liever de les PO in een akelige stilte -op hun geroep en gekwetter dan na- doorbrachten, dan te kleien met zoetgevooisde achtergronddeuntjes van Bauhaus, Visage of The Jackson 5. Heb je geen R'n'B? Puh!
Het blijft één van die onoplosbare mysteries des levens dat een door Ben Stiller(!) geregisseerde serie over de slimste man ter wereld als de zon schijnt (Jack Black!) die samen met zijn door een experimenteel wapen met een motor samengesmolten roommate (Owen Wilson!) aliens die uit de jaren 50 te lijken stammen bekampt, steeds op de hielen gezeten door Ron Hey, you played the bad guy in Timecop Silver, de boosaardige Nasa-agent mét als themesong een Tom Jones-cover van 'Situation'(!!), nooit verder raakte dan een pilootaflevering.
U begrijpt er niks van? Gewoon kijken, want knowledge is power... For real!
Grappige Hollandse cartoons zijn een beetje de natte droom van de hedendaagse ontdekkingsreiziger. Een mens kan kniehoog in flauwe kak- en piestekeningetjes staan en dan opeens een heel geestig prentje vinden. Ook Fokke en Sukke heeft zijn momenten, maar de rest van het nieuwe boekje De historische canon van Fokke & Sukke is, zoals u in de preview al kan lezen, voor het grootse deel erg slapjes. Voor meer wisselvallige Hollandse cartoons: Nozzman!
---
De Morgen- en Knack-cartoonist Kim Duchateau won gisteren de Cultuurprijs Vlaanderen voor Strip. Maar wat had u dan ook verwacht van zo'n cultureel geëngageerd man? Hoera, drie kussen en proficiat.
---
Nadat Morvan en Munuera eindelijk op kruissnelheid kwamen met In Tokio, hun derde aanvulling op de Robbedoes en Kwabbernoot-reeks, blijken de twee er nu al mee op te houden. Jammer, want In Tokio was met z'n pittige manga-toets één van de leukste albums van de reeks.
---
Tot groot jolijt van enkele medestudenten projecteerden we in de les kunstgeschiedenis een aardig stuk Tetsuo: The Iron Man, de cultfilm van Shinya Tsukamoto, onder het mom van een betoog over cyberpunk. Om opnieuw wat in de sfeer te komen, namen we de 2000 pagina's tellende manga Akira weer eens door. Dames en heren, het blijft een immense aanrader.
Wat gebeurt er als je de jonge piepkuikens van Cie De Urn wekelijks 3 uur opsluit in een oud café met coachende opperpanda Joost? Onverantwoord, zegt u?
Volg (min of meer) de groei van deze wel héél speciale theatervoorstelling op de Angelo Blog.
Een project in het kader van On The T-Road.
Afgelopen week mochten we zowel 'Een platte aaneenschakeling van onnozelheid/vernedering van vrouwen en gehandicapten/politiek en maatschappelijk incorrect/een brutale opeenstapeling van vulgariteiten/personages en dialogen missen subtiliteit/gratuit geweld/Brusselmans is niet verfilmbaar' als 'Emilio Estevez, Elijah Wood, Lindsay Lohan, Demi Moore, William H. Macy, Heather Graham, Sharon Stone, Christian Slater, Joshua Jackson, Ashton Kutcher, Laurence Fishburne, Martin Sheen, Helen Hunt, Anthony Hopkins' aanschouwen.
We hesen Koen Mortier nét niet op een sokkel toen hij in Focus Knack verkondigde dat hij Het Eiland Vlaamse shit vond. Enfin, het omverschoppen van dergelijke heilige huisjes past wonderderwel in zijn niet al te subtiele anti-reclame campagne, maar toch, het moest eens gezegd worden!
En er wordt wel meer geschopt in Ex-Drummer. En verkracht. En met bakstenen geslaan. En gekopstoot. En... Maar hoewel de collectieve pers u probeert een schuldgevoel met de proporties van Dikke Lul's geslacht aan te praten, bent u geen sadist of psychoot als u deze prent net als ons fuckin' ace vindt.
De met seks en geweld doorspekte wereld die Mortier tot leven brengt, is namelijk tegelijk afgelikt en gortig, surreëel en herkenbaar, doodziek en geestig. Een update van wat Belvaux deed in C'est Arrivé, met lekkere stukjes Trainspotting, Gummo en Koroshiya 1. Een visueel pareltje, met een weinigzeggende nihilistische plot, geile muziek en vettige personages. De uppercut die de Vlaamse film weer dringend nodig had komt dus verrassend genoeg niet van Firmin. IMDb
Aan de andere kant van het filmspectrum vinden we dan weer Emilio Estevez' ensemblefilm rond de moord op Robert 'Bobby' Kennedy in '68. Nu moesten we al heel hard nadenken voor we ons een rol van Estevez herinnerden (het werd The Breakfast Club), laat staan dat we iets van zijn werk als regisseur voor de geest konden halen.
En dan komt Bobby in de zalen, met een cast om u tegen te zeggen, met als raamverhaal een moord waar we van heel ver al iets van gehoord hadden. Reden genoeg voor een herontdekking van Estevez én een geschiedkundig onderonsje, denken we dan. Hop, naar de cinema!
Twee uur later wandelen we aangenaam verrast de relatieve winterkou tegemoet. Terwijl Estevez toch af en toe uit de bocht vliegt (moraliserende vingertjes à volonte), waren we bij momenten echt ontroerd. De mini-plotjes van de verschillende personages worden knap met elkaar verweven, en boeien in al hun eenvoud. Maar natuurlijk moet je met zulke ronkende namen op je affiche al heel hard je best doen om het te verknallen. IMDb