LadyshaveBobsled

Vol goede moed trokken we woensdagavond naar Kinepolis, om aldaar de nieuwe Mel Gibson te gaan zien. Twee en een half uur later ontweken we een strategisch bij de uitgang geplaatst hoopje kots, en tot op vandaag vragen we ons af of dat nu voor de 'gruwelijke beelden' of de film tout court werd uitgespuwd. We gokken evenwel op dat laatste.

Want Apocalypto is niet zomaar een slechte film, het is een héél slechte film. Los van al dat gemekker over de historisch-antropologische oncorrectheid, kan zelfs een ritueel ontharte en onthoofde Maya niet ontkennen dat er zo goed als niks klopt aan deze prent. Wij verduidelijken.

Dat een regisseur er resoluut voor kiest om alles in de authentieke taal op te nemen, is iets om aan te moedigen. Tenzij dat maar een pover excuus is om een -we vallen in herhaling- barslechte actiefilm het label 'kunstfilm' op te plakken, natuurlijk. Bovendien lijken de meeste acteurs het veel te druk te hebben met die knoerten van woorden uit hun bakkes te krijgen, laat staan dat ze nog tijd over zouden hebben om effectief te acteren. U zult versteld staan van die éne ongelofelijke, tweeëneenhalf uur durende gelaatsuitdrukking van held 'Jaguar Paw'!


Visueel haalt Mel het onderste uit de kan. De jungle ziet er knap uit en enkele shots van de steden zijn om duimen en vingers van af te likken. Maar de semi-artistieke overbelichting past zo in het rijtje van overbodige gimmicks die -we krijgen er maar niet genoeg van- een waarlijk gruwelijk slechte film een air van serieux pogen te geven. Daarnaast heeft het ding meer slomo's van lopende, halfnaakte mannen dan een volledige jaargang van Baywatch, en zit er een opvallend cyclische eenvoud in de camerastandpunten: een close-up, dan een zijdelings travelling, een zoom, een vogelperspectief, slomo en 136 keer herhalen.

Over het geluid kunnen we kort zijn: een irritante soundtrack (Hans Zimmer meets de rare panfluitmensen van op de jaarmarkt), een bij momenten wel erg opvallende overdub, en veel woosh, sjwak, splatch, en dergelijke, liefst in combinatie met een opengereten buik. Nu we het er toch over hebben, die 'ongekende gruwel' valt nu toch wel heel erg mee. Veel bloed en ingewanden, maar het is allemaal zo expliciet en de personages wekken zo weinig sym- en antipathie op, dat het je uiteindelijk niks doet.

En dat brengt ons zowaar bij de plot. We gaan er niet veel woorden meer aan vuil maken: Gibson heeft heel goed naar junglefilms gekeken (we verwachtten elk moment dat we een Californische gouverneur en een onzichtbare Predator zouden zien voorbijrennen), en Kuifje in de Zonnetempel ligt op zijn nachtkastje, maar met ongeïnspireerd pikken kom je er niet. Voorspelbaarheid troef, en wedden dat u nu al weet hoe de film afloopt? Te vermijden.