LadyshaveBobsled

De jongens van mathrockband Battles worden door muziekminnende recensenten wereldwijd vergeleken met zo goed als iedereen die al een plaatje heeft opgenomen, en Pitchfork bezondigt zich zelfs aan uitspreken à la '... a breathtaking aesthetic left-turn that sounds less like rock circa 2007 than rock circa 2097, a world where Marshall stacks and micro-processing go hand in hand.'

Dikke bullshit, denkt de kritische medemens dan.

Gelukkig hadden we voor we al die lofbetuigingen lazen hun plaat 'Mirrored' eerst eens op ons gemak beluisterd. Want wat blijkt? Er is verdorie wel aardig wat van waar, hoewel het allemaal wat minder revolutionair is dan men u wil laten geloven.

De nerveuze, hoekige drumriff van opener Race In wekt meteen een interessant sfeertje op, zeker als daar een speels, haast kinderlijk deuntje bijkomt. Willy Wonka die apestoned een gitaar in zijn poten krijgt geduwd door één zijner Oompa-Loompa's, die daarop spontaan de kerstbelletjes bovenhaalt.

Ook in eerste single Atlas, zitten dezelfde bizarre contrasten. Een doordreven baslijn en een scherpe melodie, maar dan met Woody Woodpecker en onbegrijpelijke lyrics. De fluitconcerten en hoge stemmetjes zorgen in combinatie met de donkere sfeer en solide drumwerk voor een plaat vol gelaagde, fascinerende tracks, die toch verrassend simpel aanvoelen.

Gelukkig werpen Tanto en Rainbow (dat erg doet denken aan een Peter Vermeersch-compositie) een veelzeggende blik in de machinerie die Battles is: au fond maken de jongens niks meer dan oerdegelijke jazzimpro's, geglaceerd met weldoordachte laagjes gitaar, laptop en synth.

En daar is helemaal niks verkeerd mee. Integendeel, Mirrored is verslavende stuff, en wij kijken dan ook al met opengesperde oogjes uit naar hun doortocht op Pukkelpop.

Uit onze mailbox:

"Op donderdag 7 juni is het zover. Ik zal dan nog éénmaal mijn monoloog 'Coming Home' naar voor brengen. Dit zonder de oorspronkelijk klassieke compositie, maar wél met de bijzondere klanken van The Chocolate Lovers.

Dit bijzondere optreden is gratis en voor niks te zien om 20u45 in Het Muziekantenhuis, Dampoortstraat 50 in Gent. Met jullie erbij en met de muziek van The Chocolate Lovers wordt het een avond om de oren en de vingers er bij af te likken.

Niet te missen dus... Hopelijk tot dan!

Groets, Tine Moniek"

"It's a man's obligation to stick his boneration in a women's separation; this sort of penetration will increase the population of the younger generation."

Jaja, zo'n grof taalgebruik, het hoort niet, en blabla en retteket, maar het zijn examens en dan is South Park een meer dan aangenaam rustmoment tussen stapels boeken en op recyclagepapier gedrukte cursussen. En omdat we ons soms o zo graag op het randje van de illegaliteit begeven, kunt u alle seizoenen hier bekijken. Het hoort ook niet, en retteket en blabla, maar het zijn nog steeds examens!

UPDATE: South Park Zone is down, gelukkig is er nog http://allsp.com/ !

George Carlin, de peetvater van de Amerikaanse comedy, begint de pensioensgerechtigde leeftijd nu wel héél fel te overschrijden. Voorwaar een stichtend voorbeeld voor al wie blijft mekkeren over een leven lang werken! De man wordt er vandaag 70.

Chazz: The night is a very dark time for me.
Jimmy: It's dark for everyone, moron!
Chazz: Not for Alaskans or dudes with night-vision goggles.

Jimmy: They're laughing at us.
Chazz: Hey. They laughed at Louis Armstrong when he said he was gonna go to the moon. Now he's up there, laughing at them.

Chazz: Mind-bottling isn't it?
Jimmy: Did you just say mind-bottling?
Chazz: Yeh, mind-bottling. You know, when things are so crazy it gets your thoughts all trapped, like in a bottle?


Sinds we als klein manneke Leslie Nielsen voor het eerst zijn ding zagen doen in The Naked Gun, groeide er in ons kleine hartje een heel klein tumortje dat ons voor eeuwig en altijd laat genieten van die typische mix van slapstick en zéér flauwe grappen.

Frat-pack films zijn dan ook al een tijdje onze guilty pleasure bij uitstek. Hoewel vaak zeer wisselvallig van kwaliteit laten de filmpjes die Ben Stiller, de broertjes Wilson, Jack Black, Tim Robbins en co ons voorschotelen ons nooit echt onberoerd. De jongste telg, Blades Of Glory, beviel ons dan ook uitstekend.

Cazz Michael Michaels (een opvallend rustige Will Ferell) en Jimmy MacElroy (John Heder, ofte Napoleon Dynamite) zijn twee has-been kunstschaatslegendes én aartsrivalen die noodgedwongen moeten samenwerken om terug op een Olympisch podium te staan.

Onmetelijk zwak doorslagje van klein meesterwerk Zoolander? Yep, maar Ferell en Heder zijn het aanstekelijkste buddyfilm-duo in jaren, de woordspelingen en grove stunts worden zo snel op de toeschouwer afgevuurd, en de glitterpakjes en schaatsroutines zijn zo over the top dat u zich ongetwijfeld een breuk zal lachen. Zeer amusant filmpje!