LadyshaveBobsled

De jongens van mathrockband Battles worden door muziekminnende recensenten wereldwijd vergeleken met zo goed als iedereen die al een plaatje heeft opgenomen, en Pitchfork bezondigt zich zelfs aan uitspreken à la '... a breathtaking aesthetic left-turn that sounds less like rock circa 2007 than rock circa 2097, a world where Marshall stacks and micro-processing go hand in hand.'

Dikke bullshit, denkt de kritische medemens dan.

Gelukkig hadden we voor we al die lofbetuigingen lazen hun plaat 'Mirrored' eerst eens op ons gemak beluisterd. Want wat blijkt? Er is verdorie wel aardig wat van waar, hoewel het allemaal wat minder revolutionair is dan men u wil laten geloven.

De nerveuze, hoekige drumriff van opener Race In wekt meteen een interessant sfeertje op, zeker als daar een speels, haast kinderlijk deuntje bijkomt. Willy Wonka die apestoned een gitaar in zijn poten krijgt geduwd door één zijner Oompa-Loompa's, die daarop spontaan de kerstbelletjes bovenhaalt.

Ook in eerste single Atlas, zitten dezelfde bizarre contrasten. Een doordreven baslijn en een scherpe melodie, maar dan met Woody Woodpecker en onbegrijpelijke lyrics. De fluitconcerten en hoge stemmetjes zorgen in combinatie met de donkere sfeer en solide drumwerk voor een plaat vol gelaagde, fascinerende tracks, die toch verrassend simpel aanvoelen.

Gelukkig werpen Tanto en Rainbow (dat erg doet denken aan een Peter Vermeersch-compositie) een veelzeggende blik in de machinerie die Battles is: au fond maken de jongens niks meer dan oerdegelijke jazzimpro's, geglaceerd met weldoordachte laagjes gitaar, laptop en synth.

En daar is helemaal niks verkeerd mee. Integendeel, Mirrored is verslavende stuff, en wij kijken dan ook al met opengesperde oogjes uit naar hun doortocht op Pukkelpop.