LadyshaveBobsled

Marie-Antoinette moet het vooral hebben van de prentjes...

Zeggen dat bovenstaand beeld het enige leuke was aan Sophia Coppola's nieuwste film, is misschien wel een beetje overdreven. Het is wel één van de weinige scenes die bij ons bleef hangen, en dat heeft dan vooral te maken met de meer dan aangename Kirsten Dunst.

Laten we niet rond de pot draaien: Marie-Antoinette is een stinker van formaat. De hoge verwachtingen na Coppola's alom gevierde The Virgin Suicides en Lost in Translation -één onzer favoriete films- worden zelden ingelost.

Coppola lijkt verloren te lopen in het uitgestrekte Versailles, en met haar ook het scenario. Veel meer dan gezap van de ene lauwe scene naar de andere krijgt u in de 2 uur niet te zien. Nochtans begint de film vrij sterk, de charme van Dunst als het onschuldige tienermeisje dat haar weg zoekt in de Franse hofhouding zal al snel de weg naar uw hart vinden. Koester deze momenten! Want het gaat al snel achteruit. Verveling slaat toe wanneer Antoinette weer door de feëriek belichte tuin aan het huppelen is, terwijl de zeshonderdvijfentachtigste bode haastig komt aangerend met alweer slecht nieuws. De erg vaag geschetste nevenpersonages en de al te zeer naar de achtergrond geschoven historiek trekken de rest van de prent dan vrijwel helemaal de dieperik in.

De zeldzame hoogtepunten zijn dan verrassend genoeg wél erg sterk. Met een strakke montage en de fijne soundtrack (met oa The Cure en New Order) weten die fijntjes de decadentie van het hof en de spilzucht van de koningin bloot te leggen.

Onze tip? Schaf u de soundtrack aan, zet 'em op repeat en staar gewoon 2 uur lang naar een foto van mevrouw Dunst. Want voor meer dan mooie prentjes hoeft u deze keer niet bij Sophia aan te kloppen.