Chazz: The night is a very dark time for me.
Jimmy: It's dark for everyone, moron!
Chazz: Not for Alaskans or dudes with night-vision goggles.
Jimmy: They're laughing at us.
Chazz: Hey. They laughed at Louis Armstrong when he said he was gonna go to the moon. Now he's up there, laughing at them.
Chazz: Mind-bottling isn't it?
Jimmy: Did you just say mind-bottling?
Chazz: Yeh, mind-bottling. You know, when things are so crazy it gets your thoughts all trapped, like in a bottle?
Sinds we als klein manneke Leslie Nielsen voor het eerst zijn ding zagen doen in The Naked Gun, groeide er in ons kleine hartje een heel klein tumortje dat ons voor eeuwig en altijd laat genieten van die typische mix van slapstick en zéér flauwe grappen.
Frat-pack films zijn dan ook al een tijdje onze guilty pleasure bij uitstek. Hoewel vaak zeer wisselvallig van kwaliteit laten de filmpjes die Ben Stiller, de broertjes Wilson, Jack Black, Tim Robbins en co ons voorschotelen ons nooit echt onberoerd. De jongste telg, Blades Of Glory, beviel ons dan ook uitstekend.
Cazz Michael Michaels (een opvallend rustige Will Ferell) en Jimmy MacElroy (John Heder, ofte Napoleon Dynamite) zijn twee has-been kunstschaatslegendes én aartsrivalen die noodgedwongen moeten samenwerken om terug op een Olympisch podium te staan.
Onmetelijk zwak doorslagje van klein meesterwerk Zoolander? Yep, maar Ferell en Heder zijn het aanstekelijkste buddyfilm-duo in jaren, de woordspelingen en grove stunts worden zo snel op de toeschouwer afgevuurd, en de glitterpakjes en schaatsroutines zijn zo over the top dat u zich ongetwijfeld een breuk zal lachen. Zeer amusant filmpje!
Vol goede moed trokken we woensdagavond naar Kinepolis, om aldaar de nieuwe Mel Gibson te gaan zien. Twee en een half uur later ontweken we een strategisch bij de uitgang geplaatst hoopje kots, en tot op vandaag vragen we ons af of dat nu voor de 'gruwelijke beelden' of de film tout court werd uitgespuwd. We gokken evenwel op dat laatste.
Want Apocalypto is niet zomaar een slechte film, het is een héél slechte film. Los van al dat gemekker over de historisch-antropologische oncorrectheid, kan zelfs een ritueel ontharte en onthoofde Maya niet ontkennen dat er zo goed als niks klopt aan deze prent. Wij verduidelijken.
Dat een regisseur er resoluut voor kiest om alles in de authentieke taal op te nemen, is iets om aan te moedigen. Tenzij dat maar een pover excuus is om een -we vallen in herhaling- barslechte actiefilm het label 'kunstfilm' op te plakken, natuurlijk. Bovendien lijken de meeste acteurs het veel te druk te hebben met die knoerten van woorden uit hun bakkes te krijgen, laat staan dat ze nog tijd over zouden hebben om effectief te acteren. U zult versteld staan van die éne ongelofelijke, tweeëneenhalf uur durende gelaatsuitdrukking van held 'Jaguar Paw'!
Visueel haalt Mel het onderste uit de kan. De jungle ziet er knap uit en enkele shots van de steden zijn om duimen en vingers van af te likken. Maar de semi-artistieke overbelichting past zo in het rijtje van overbodige gimmicks die -we krijgen er maar niet genoeg van- een waarlijk gruwelijk slechte film een air van serieux pogen te geven. Daarnaast heeft het ding meer slomo's van lopende, halfnaakte mannen dan een volledige jaargang van Baywatch, en zit er een opvallend cyclische eenvoud in de camerastandpunten: een close-up, dan een zijdelings travelling, een zoom, een vogelperspectief, slomo en 136 keer herhalen.
Over het geluid kunnen we kort zijn: een irritante soundtrack (Hans Zimmer meets de rare panfluitmensen van op de jaarmarkt), een bij momenten wel erg opvallende overdub, en veel woosh, sjwak, splatch, en dergelijke, liefst in combinatie met een opengereten buik. Nu we het er toch over hebben, die 'ongekende gruwel' valt nu toch wel heel erg mee. Veel bloed en ingewanden, maar het is allemaal zo expliciet en de personages wekken zo weinig sym- en antipathie op, dat het je uiteindelijk niks doet.
En dat brengt ons zowaar bij de plot. We gaan er niet veel woorden meer aan vuil maken: Gibson heeft heel goed naar junglefilms gekeken (we verwachtten elk moment dat we een Californische gouverneur en een onzichtbare Predator zouden zien voorbijrennen), en Kuifje in de Zonnetempel ligt op zijn nachtkastje, maar met ongeïnspireerd pikken kom je er niet. Voorspelbaarheid troef, en wedden dat u nu al weet hoe de film afloopt? Te vermijden.
Het is er dan toch van gekomen. Grindhouse, de Tarantino/Rodriguez double bill, wordt (buiten Noord-Amerika althans) gesplitst!
Het concept was simpel: twee regisseurs met een aardig ontwikkeld cultgezwel maken een eerbetoon aan de typische grindhouse: één ticketje was geldig voor 2 sleazy B-films vol seks (hoera!) en geweld (hozee!), met als kers op de taart een aantal trailers van al even gortige exploitationpulp. Een concept dat er in onze contreien nooit echt doorkwam, en dat is dan ook het gedroomde excuus voor de Weinsteins. Dat de heren een aardig extra spaarpotje overhouden aan hun knip, is dan natuurlijk wel érg mooi meegenomen.
Onze tip: wacht tot Rodriguez en Tarantino hun waanzin loslaten in een mooi dvd-setje, en bekijk de films zoals u ze zou moeten bekijken. Een stuk goedkoper, en bovendien artistiek verantwoord!
En voor wie zin heeft om een druppeltje op een hete plaat te laten vallen, teken de petitie. Dan kunt u vannacht tenminste met een gerust hart in uw bedje kruipen.
* Johnny Cash zou vandaag 75 geworden zijn. RIP.
* De Kunstbendevoorronde van Kortrijk was heel erg povertjes.
* The Departed won gisteren 4 Oscars, ondanks het feit dat het de teleurstellendste film van 2006 was. Alleen een gefrustreerde en oscargeile man kan Infernal Affairs -de beste policier in jaren- zo flauw herverfilmen. Ah, Marty heeft ons eigenlijk nog nooit kunnen bekoren.
De Gentse Studio Skoop zal Ex-Drummer niet draaien.
"Het publiek daarvoor gaat toch vooral naar Kinepolis."
Andy Serkis, David Bowie, Hugh Jackman en een enorme lamp.Dat regisseur Christopher Nolan meer talent heeft in zijn rechteroorlel dan de rest van Hollywood samen, is al lang geen publiek geheim meer. Nolan is een vakman van de oude stempel, geen hyperkinetische montage of goedkope actie, maar broeierige, intrigerende psychofilms die de donkere kantjes van uw medemens in een gedimd spotlicht weten te zetten. Alleen al voor zijn gitzwarte reboot van de Batmanfranchise en de neo-noir Memento verdiende de man ons respect, maar wat hij met The Prestige heeft geklaard, neigt naar het briljante.
In deze vrij losse bewerking van de gelijknamige Christopher Priest-roman raken goochelaars Alfred Borden (een immer heerlijke Christian Bale) en Robert Angier (Jackman) door ambitie, obsessie en wederzijdse jaloezie verzeild in een allesverterende concurrentieslag. Bezeten om elkaars methodes te pikken en elkaar de loef af te steken, raken ze niet alleen hun geliefden (oa Michael Caine als ingénieur Cutter en de onvermijdelijke Johansson als de assistente), maar ook zichzelf kwijt.
Hoe graag we u ook hadden willen vertellen over het indrukwekkende product-design, de meeslepende muziek, de magische beelden, de ingenieuze plot of de exquise vertolkingen, we kunnen het niet. Want wat Nolan in zijn vorige films (net) niet wist te bereiken, is hier maar al te goed aanwezig: hij neemt u vast bij u nekvel, keilt u 1900 binnen, en laat u niet meer los tot Thom Yorke over de credits knalt en u met open mond beseft waar u bent. Absolute topklasse van een kaliber dat we niet meer gewoon zijn. IMDb
Naar jaarlijkse gewoonte organiseerde Focus Knack een fijn dagje cinema tijdens het filmfestival. We gaan niet lullen over de lunch, peliculle, verdomme!
Bliss
Op het eerste zicht een typisch Aziatisch drama zoals er al zovele de revue passeerden. Bij nadere inspectie een verrassend intelligente karakterstudie die de dunne grens met soap maar zelden overschrijdt. Zhimin Sheng brengt de zoektocht van de drie hoofdpersonages naar hun plaats in de het snel evoluerende China met liefde voor het genre op het scherm. Sobere, maar sterke beelden van de mistige stad en overtuigende acteerprestaties doen de rest.
The Queen
Hoe zet je én het Britse koningshuis te kakken, én breng je een subtiel eerbetoon aan de Queen? Klassebak Frears vermengt fictie metrealiteit, gooit er een aardig hoopje acteurs tegenaan (Hellen Mirren! Michael Sheen!) en creëert zo een boeiende en grappige docufilm.
4:30
Een opmerkelijke film. Met gevoel voor detail en poëtische beelden weet Royston Tan een indrukwekkende, quasi-stomme film te brengen. Schijnbaar losstaande scenes woden subtiel aan elkaar geweven tot een verrassend frisse en gevoelige prent. Niks dan lof voor Xiao Li Yuandie probleemloos het gewicht van de film op zijn jonge schouders draagt.
Brick
Het absolute hoogtepunt van de dag. Een intelligente low-budget film noir die de kijker genadeloos meesleurt in de helverlichte, maar gitzwarte onderwereld van een doordeweekse High School. Debutant Rian Johnson giet de zoektocht van Joseph Gordon-Levitt met akelige precisie in een fascinerende hard-boiled prent, die op alle vlak overtuigt.
The Black Dahlia
Hetnaoorlogse LA van '47 is een lust voor het oog in DePalma's nieuwste, jammer genoeg blijft het ook daarbij. Hartnett loopt hopeloos verloren in een gruwel van een scenario, stuit onderweg op een akelig overacterende Scarlet Johansson en Hillary Swank, om dan uiteindelijk ten onder te gaan in wat zonder enige twijfel de belachelijkste ontknoping van het jaar mag worden genoemd. Pure horror!
