De jongens van mathrockband Battles worden door muziekminnende recensenten wereldwijd vergeleken met zo goed als iedereen die al een plaatje heeft opgenomen, en Pitchfork bezondigt zich zelfs aan uitspreken à la '... a breathtaking aesthetic left-turn that sounds less like rock circa 2007 than rock circa 2097, a world where Marshall stacks and micro-processing go hand in hand.'
Dikke bullshit, denkt de kritische medemens dan.
Gelukkig hadden we voor we al die lofbetuigingen lazen hun plaat 'Mirrored' eerst eens op ons gemak beluisterd. Want wat blijkt? Er is verdorie wel aardig wat van waar, hoewel het allemaal wat minder revolutionair is dan men u wil laten geloven.
De nerveuze, hoekige drumriff van opener Race In wekt meteen een interessant sfeertje op, zeker als daar een speels, haast kinderlijk deuntje bijkomt. Willy Wonka die apestoned een gitaar in zijn poten krijgt geduwd door één zijner Oompa-Loompa's, die daarop spontaan de kerstbelletjes bovenhaalt.
Ook in eerste single Atlas, zitten dezelfde bizarre contrasten. Een doordreven baslijn en een scherpe melodie, maar dan met Woody Woodpecker en onbegrijpelijke lyrics. De fluitconcerten en hoge stemmetjes zorgen in combinatie met de donkere sfeer en solide drumwerk voor een plaat vol gelaagde, fascinerende tracks, die toch verrassend simpel aanvoelen.
Gelukkig werpen Tanto en Rainbow (dat erg doet denken aan een Peter Vermeersch-compositie) een veelzeggende blik in de machinerie die Battles is: au fond maken de jongens niks meer dan oerdegelijke jazzimpro's, geglaceerd met weldoordachte laagjes gitaar, laptop en synth.
En daar is helemaal niks verkeerd mee. Integendeel, Mirrored is verslavende stuff, en wij kijken dan ook al met opengesperde oogjes uit naar hun doortocht op Pukkelpop.
Nu die spreekwoordelijke laatste loodjes gevallen zijn (althans voordat de examens van start gaan), vonden we enkele uurtjes de tijd om op ons gemak en gat te zitten, en de sfeer van t:me op te snuiven.
Meg Stuart/Damaged Goods - Revisited
Meg Stuart en haar companen nemen waardig afscheid van het immense, twee verdiepingen tellend decorstuk dat Anna Viebrock 4 jaar geleden voor hen ontwierp. Terwijl de verbaasde blikken van het winkelend Zuidpubliek over de scene flitsen, wordt er duchtig met stukken gips, fietsen, tafeltjes aan koorden en contrabassen heen en weer gecrosst, onder de met oscilliscopen doorspekte soundscapes van Paul Lemp, Simon Lenski & Bo Wiget.
De typische Stuartdansen -bevreemdend, ritueel, erotisch- worden in een sobere, soms wat saaie maar al bij al intrigerende performance gegoten, waarbij u zich voortdurend zal afvragen waar die grens tussen choreografie en toeval nu eigenlijk ligt.
(foto: Chris Van der Burght)Ambrosia's Tafel - De Ware Gedachtenvertellers
“Ik kan niet stoppen met denken want mijn hersenen zitten altijd in mijn hoofd”
Confronterende, echte emoties. Zes autistische kinderen schotelen u hun leven en gedachten voor en slagen, samen met hun begeleiders en studenten van St-Lucas Brussel, waar gevestigde waarden keihard op hun bek gaan. Het boeiend spel met symbolen en popcultuur maakt hun fantasiewerelden, vol eenvoudige, haast primitieve beelden zitten vol kinderlijke symboliek, des te herkenbaarder. Rep u naar de Vooruit, want de mooiste installatie die we al onder ogen kregen is er nog tot zaterdag te bewonderen!
Shape Moreton met Charles Hayward
Experimenteel zonder de experiment, bluesy zonder de blues, funky zonder de fun... Teleurstellend concertje, dus gingen we maar een appelsapje drinken in den Amber.
Speciaal voor de fijne mensen bij Vooruit, een Briskey Big Band-recensie. Morgen vertrekken we naar Düsseldorf, zaterdag knallen we weer wat tekst op lsbs. Tot dan, geniet u maar van deze Kevin Smith kortfilm. Ciao.
24 maart, de bar van CC De Schakel, CYCLOPHONICS: Milaan-San Remo.
Omdat wielrennen een beetje jazz is en dat ook omgekeerd.
Het is een beetje als de met lijm, snippers en een streepje jeugdig snot besmeurde collage die we elk jaar trouw klaarlegden voor de Goedheilig Man. Vol enthousiasme bladerden we door quadri-folders vol speel- en ander goed, scheurden, knipten en plakten we, om uiteindelijk met een lichte teleurstelling te ontdekken dat die Spaanse baardaap-met-lijfeigenen ons schoentje vulde met wat papa en mama ons hadden voorgesteld.
O zo lieve Chokri, en bij uitbreiding alle Humanistische Jongeren,
Met diezelfde lichte teleurstelling lazen we vorig jaar de namen voor uw festival. We hadden uren zitten zoeken naar ons lijstje, en we kregen zelfs geen eervolle vermelding. Nu denken we niet dat we veeleisend zijn, lieve Chokri. 2 Belgische bands, 1 spotgoedkope Canadese, en, akkoord, twee mogelijke 'headliners' met een ditto prijskaartje..
Maar het is u vergeven, o heerlijk niet-karamelverzende festivalorganisator onzer hart. Want wat we allemaal mochten aanschouwen op PP06 streelde ons hartje met vettige baslijnen en ditto consumpties. En dus, o lichtend voorbeeld dat er stukken aangenamere dingen te doen zijn met een leerkrachtendiploma dan voor een klas ondankbaren te staan, geven wij u ook dit jaar ons lijstje. Het is verrevan compleet, en er zijn opvallende parallellen met vorig jaar, maar we hopen dat u er oog voor hebt.
Ze waren er vorig jaar niet bij, en dat is een gemiste kans. Dat er uit Canada meer komt dan Bryan en Céline wordt ons haast dagelijks bewezen door The Arcade Fire (die nieuwe plaat! Zucht!), maar voor hen was er Hank & Lily, bizarre folkgrunge met een meer dan onsubtiel gevoel voor humor. Onze nummer 5! Wacht even. "Zucht"? Dringend tijd om ons vocabularium terug wat op te poetsen.
Ook vorig jaar stonden de heren van Tenacious D in ons lijstje, en dezelfde argumenten blijven gelden (hoewel hun tweede plaat ons toch wat teleurstelde...).
Ze gingen er bij zijn, ze waren samen met Daft Punk (en Radiohead, en Beck, en...) de hoofdreden dat we een kaartje kochten, en ze belden af. Of mailden. Of faxten. Of stuurden een postduif. Zou dat eigenlijk nog gedaan worden, postduiven sturen met o zo cruciale informatie? En hoe zouden die beesten eigenlijk smaken? Hihi, Blackadder!
Maar we wijken af. Hun derde album -en tevens de reden voor hun afwezigheid- bleek de eerste Grote Plaat Van 2007, en dat mogen ze nu wel eens live komen bewijzen. Weet u al over wie we het hebben? Jawel, The Shins!
Het wordt een beetje eentonig, want ook onze nummer 2 stond er vorig jaar al in. Wat een toplijstje moet dat dan niet geweest zijn, zeg. Of we hebben gewoon te weinig live muziek mogen aanschouwen de afgelopen 6 maand. Daar moeten we aan werken. En dat gaan we ook doen, want op 21 maart staan ze in de Vooruit, met heel wat vriendjes en vriendinnetjes. Briskey!
En we hebben een nieuwe nummer 1... Hij lijkt en klinkt ontzettend creepy, heeft het oude testament op zijn nachtkastje liggen, is onze semi-god, Nick Cave. Z'n nieuwe band Grinderman heeft een debuurplaat zoals alleen een Cave-band kan maken, en ze *moeten* op PP07 staan of we steken ons broek af. We dreigen niet graag met zo'n drastische middelen, maar wat moet, moet, en Jezus kan daar ook niets aan doen.
Wie zijn we nog vergeten? 
Nine Inch Nails, Einstürzende Neubauten, het Compagnie De Urn koor, Goose, Tiefschwarz, Cinematic Orchestra, Jaga Jazzist, Fritex, Amon Tobin, Herbaliser, Herbert, Gorillaz, Ween, I'm From Barcelona, Foxylane, Penguins Know Why, El Guapo Stuntteam, Das Pop, Simon W, de LSBS Dj's en vul maar aan!
Wij danken.
* Johnny Cash zou vandaag 75 geworden zijn. RIP.
* De Kunstbendevoorronde van Kortrijk was heel erg povertjes.
* The Departed won gisteren 4 Oscars, ondanks het feit dat het de teleurstellendste film van 2006 was. Alleen een gefrustreerde en oscargeile man kan Infernal Affairs -de beste policier in jaren- zo flauw herverfilmen. Ah, Marty heeft ons eigenlijk nog nooit kunnen bekoren.
Focus Knack zocht en vond zes "beloftevolle Belgische bands", die volgens de descipelen van letterlijk en figuurlijk opgeblazen cultuursnob Duynslaeghers een kans voor het groot publiek verdienen. De shortlist:
* The Hong Kong Dong, ietwat zagerige Gentse emopop met Moogs.
* Made In Taiwan, vet klinkende indierok en rol.
* Code 314, down-tempo soundscapes die even vluchtig uw linkeroor buitendrijven als ze uw rechter zijn binnengekomen.
* The Bear That Wasn't, ofte Nils Verresen, indiepop van het eenmanenzijngitaar-soort.
* ...this is where my Little Saturn sleeps, nog gasten uit het Gentse, interessante instrumentale treurjazzfolk toestanden, die af en toe smeken om een zanglijn.
* Robin Aerts tapt uit hetzelfde vaatje van Little Saturn, maar dat extra beetje melodie doet het hem toch. Onze favoriet.
Stemmen kan u tot 26 februari, en wel hier. En nu we dan toch aan het MySpacen zijn, de Eeklose punknoisesensatie Penguins Know Why heeft al een tijdje geleden een alleraardigste track online geknald. Enjoy!
En deze is speciaal voor al die vrolijke leerlingen van 1B2 die liever de les PO in een akelige stilte -op hun geroep en gekwetter dan na- doorbrachten, dan te kleien met zoetgevooisde achtergronddeuntjes van Bauhaus, Visage of The Jackson 5. Heb je geen R'n'B? Puh!
Een dikke 3 jaar geleden visten we hun tweede plaatje nog uit de low-budget bakken van de FRS, nu staan The Shins aan de top van het indiepop-firmament. En vreemd genoeg hebben de heren daar zelf bitter weinig aan toegedragen (behalve dan érg fijne deuntjes schrijven). Nathalie Portman hoefde in de (overigens uitstekende) film Garden State de woorden "The Shins will change your life!" slechts uit te spreken en de helft van het publiek crosste al naar de platenboer. Label SubPop wreef in z'n handen, terwijl de band zelf opeens een miljoenenpubliek moest trotseren.
En wat levert dat op (naast een vette portemonnee)? Drie jaar moeizaam afwegen hoe je niet onderuitgaat aan het succes, én hoe je in godsnaam die 'life changing' kan waarmaken. Het kostte ons een Europese tournee, en dus ook hun Pukkelpopdoortocht, maar als we dat derde album de twaalfde keer deze week in de cd-speler stoppen, moeten we toch toegeven: time well spent.
Wincing The Night Away is typische Shins: melodieuze, gelaagde popsongs, die net niet licht genoeg zijn om weg te fladderen. Op play indrukken en genieten, maar terzij u ongelukkig ten val komt op weg naar uw zetel hoeft u niet te verwachten dat uw leven drastisch verandert. MySpace
Arcade Fire live in Canterbury High School
1 comment(s) Published by Tom on 22 januari 2007 om 18:13Om de kunstklassen van hun oude school een centje bij te steken, speelden de melachonische Canadezen van The Arcade Fire op 19 januari een speciaal concert voor leerlingen en leerkrachten. Gsm's en videocamera's waren verboden, maar pubers blijven pubers, en u kan dus nu genieten van Intervention.
(Hier een andere versie, zelfde song)
Vier jaar na hun eerste 365 Days schenkt het New Yorkse radiostation WFMU u opnieuw dagelijks één of meer mp3'tjes die net als het station zelf op zijn minst... interessant genoemd mogen worden.
Geen commerciëel gedoe dus, maar bijvoorbeeld een rapnummer dat u de ongekende mogelijkheden van aardgas uit de doeken doet, een fifties robotdeuntje (mét gruwelijke impressie van wat later een vocoder zou worden) of een soort van Kapitein-Zeppos-vs-Willy-Wonka-vs-Austin-Powers-groove die na tientallen bapadapaba's funky as hell wordt...
Vergeet vooral ook niet om WFMU zelf eens te beluisteren (128k Mp3-stream), want freeform radio is nu eenmaal vrij zeldzaam, maar des te aangenamer.
De beeldkwaliteit is absoluut ruk, maar wie kan er nu nee zeggen tegen de nieuwe supergroep van Damon Albarn, Tony Allen, Paul Simonon & Simon Tong? Op Myspace kan u trouwens al het hele debuutalbum voorbeluisteren.
---
Tekst: Joost Van de Kerkhove
Muziek: Miet Tibaut & Tamara Polet
Piano: Tamara Polet
Koor: Stijn, Tom, Xander, Jelle, Joost, Dasha, Stephanie W, Leen, Tine, Soetkin, Jos, Anne-Sophie, Fien & Stephanie L
---
als het weer eens niet meer gaat
denk dan vlug dat hij bestaat
’t lijkt heel raar maar doe je best
want onze vriend doet de rest
neemt je mee door de lucht
als je weer eens te hard zucht
fluistert lekker in je oor
onverstaanbaar als een Noor
zie hem daar nu staan
feeënd immer bang
mijn zo dikke vriend
de groene kerst man
kust je neus met natte lip
kijk nu toch weer niet zo sip
tovert glimlach op je mond
slaat zo liefjes op je kont
hij brengt je toch zoveel bij
en in ‘t koken is hij kei
kalkoenenworst met ajuin
ja hij bakt het echt wel bruin
zie hem daar nu staan
feeënd immer bang
mijn zo dikke vriend
de groene kerst man
fanfarend trekt hij egels aan,
van fluimenflut en fluoprop
na Kerstmis heeft hij toch gedaan,
van kalkoenen ham en caviastruik
dat buffelgewei zal hem niet misstaan,
van engelenhaar en dieetster
zolang hij Jezus laat begaan,
van notencake en bonbonière
zal niemand het verstaan
van reeënpuit tot kloofsigaar
waarom het zo moest vergaan,
met kriebelthee en pakjesdrang.
zie hem daar nu staan
feeënd immer bang
mijn zo dikke vriend
de groene kerst man
blijft wel even bij je staan
maar moet dan weer verder gaan
denk dan niet dat het niet gaat
maar blijf erbij dat hij bestaat
zie hem daar nu staan
feeënd immer bang
mijn zo dikke vriend
de groene kerst man
---
Download het GrKM-lied.
Download de JVDK-remix.
Download het Cd-hoesje.
Meer GrKM op Winterwoordennacht!
Nooit gedacht dat Cirque du Soleil ooit nog ergens goed voor zou zijn! Geen haar op ons hoofd dat er aan denkt om naar Love te gaan kijken (kitschy acrobatieën en clowns op Beatlessongs? How rude!), maar de gelijknamige soundtrack vinden we best wel te pruimen!
'Love' wordt massaal gepromoot als mashupalbum -The Beatles like you've never heard them before!-, maar nadat u de schijf voor het eerst beluisterd hebt, zal u allicht een 'Jezus, ‘t is een medley!' ontsnappen. Inderdaad, Beatlesveteraan George Martin en zoon Gilles nemen weinig risico's en behandelen hun bronmateriaal met een haast religieus respect.
Een gemiste kans? Misschien, zeker als je kijkt naar wat een producer mét kloten deed met Macca-nummers op Twin Freaks. Toch kan de plaat bij volgende luisterbeurten meer dan boeien. Niet alleen de songs zijn -uiteraard- uitstekend, de kwaliteit van de mix is subliem, en kleine verrassingen hier en daar zuigen u helemaal mee in de muziek.
The Beatles klonken nog nooit zo fris en alledaags, en eigenlijk is er haast niks aan hun songs veranderd. 40 jaar na datum nog steeds hip en revolutionair klinken, wie doet het The Fab Four na?
Het gaat niet slecht met The D. De verkoopcijfers van hun ondertussen 5 jaar oude debuutplaat en live-dvd waren alleraardigst, en ondertussen bouwden de meer dan corpulente heren (eat that, Magic Numbers) een wereldwijde fanbase op. Ook Blacks filmcarrière kende een aardige boost. Niet verwonderlijk dan ook dat Warner groen licht gaf voor een ware bioscoopfilm. De soundtrack bij die in België pas op 28 maart in de zaal komende film werd dan ook meteen gebombardeerd tot nieuwe plaat.
we rock the casbah, and blow your mind
we will defeat you, for all mankind
you hold the sceptor,
we hold the key
you are the devil,
we are the D