De jongens van mathrockband Battles worden door muziekminnende recensenten wereldwijd vergeleken met zo goed als iedereen die al een plaatje heeft opgenomen, en Pitchfork bezondigt zich zelfs aan uitspreken à la '... a breathtaking aesthetic left-turn that sounds less like rock circa 2007 than rock circa 2097, a world where Marshall stacks and micro-processing go hand in hand.'
Dikke bullshit, denkt de kritische medemens dan.
Gelukkig hadden we voor we al die lofbetuigingen lazen hun plaat 'Mirrored' eerst eens op ons gemak beluisterd. Want wat blijkt? Er is verdorie wel aardig wat van waar, hoewel het allemaal wat minder revolutionair is dan men u wil laten geloven.
De nerveuze, hoekige drumriff van opener Race In wekt meteen een interessant sfeertje op, zeker als daar een speels, haast kinderlijk deuntje bijkomt. Willy Wonka die apestoned een gitaar in zijn poten krijgt geduwd door één zijner Oompa-Loompa's, die daarop spontaan de kerstbelletjes bovenhaalt.
Ook in eerste single Atlas, zitten dezelfde bizarre contrasten. Een doordreven baslijn en een scherpe melodie, maar dan met Woody Woodpecker en onbegrijpelijke lyrics. De fluitconcerten en hoge stemmetjes zorgen in combinatie met de donkere sfeer en solide drumwerk voor een plaat vol gelaagde, fascinerende tracks, die toch verrassend simpel aanvoelen.
Gelukkig werpen Tanto en Rainbow (dat erg doet denken aan een Peter Vermeersch-compositie) een veelzeggende blik in de machinerie die Battles is: au fond maken de jongens niks meer dan oerdegelijke jazzimpro's, geglaceerd met weldoordachte laagjes gitaar, laptop en synth.
En daar is helemaal niks verkeerd mee. Integendeel, Mirrored is verslavende stuff, en wij kijken dan ook al met opengesperde oogjes uit naar hun doortocht op Pukkelpop.
Chazz: The night is a very dark time for me.
Jimmy: It's dark for everyone, moron!
Chazz: Not for Alaskans or dudes with night-vision goggles.
Jimmy: They're laughing at us.
Chazz: Hey. They laughed at Louis Armstrong when he said he was gonna go to the moon. Now he's up there, laughing at them.
Chazz: Mind-bottling isn't it?
Jimmy: Did you just say mind-bottling?
Chazz: Yeh, mind-bottling. You know, when things are so crazy it gets your thoughts all trapped, like in a bottle?
Sinds we als klein manneke Leslie Nielsen voor het eerst zijn ding zagen doen in The Naked Gun, groeide er in ons kleine hartje een heel klein tumortje dat ons voor eeuwig en altijd laat genieten van die typische mix van slapstick en zéér flauwe grappen.
Frat-pack films zijn dan ook al een tijdje onze guilty pleasure bij uitstek. Hoewel vaak zeer wisselvallig van kwaliteit laten de filmpjes die Ben Stiller, de broertjes Wilson, Jack Black, Tim Robbins en co ons voorschotelen ons nooit echt onberoerd. De jongste telg, Blades Of Glory, beviel ons dan ook uitstekend.
Cazz Michael Michaels (een opvallend rustige Will Ferell) en Jimmy MacElroy (John Heder, ofte Napoleon Dynamite) zijn twee has-been kunstschaatslegendes én aartsrivalen die noodgedwongen moeten samenwerken om terug op een Olympisch podium te staan.
Onmetelijk zwak doorslagje van klein meesterwerk Zoolander? Yep, maar Ferell en Heder zijn het aanstekelijkste buddyfilm-duo in jaren, de woordspelingen en grove stunts worden zo snel op de toeschouwer afgevuurd, en de glitterpakjes en schaatsroutines zijn zo over the top dat u zich ongetwijfeld een breuk zal lachen. Zeer amusant filmpje!
Nu die spreekwoordelijke laatste loodjes gevallen zijn (althans voordat de examens van start gaan), vonden we enkele uurtjes de tijd om op ons gemak en gat te zitten, en de sfeer van t:me op te snuiven.
Meg Stuart/Damaged Goods - Revisited
Meg Stuart en haar companen nemen waardig afscheid van het immense, twee verdiepingen tellend decorstuk dat Anna Viebrock 4 jaar geleden voor hen ontwierp. Terwijl de verbaasde blikken van het winkelend Zuidpubliek over de scene flitsen, wordt er duchtig met stukken gips, fietsen, tafeltjes aan koorden en contrabassen heen en weer gecrosst, onder de met oscilliscopen doorspekte soundscapes van Paul Lemp, Simon Lenski & Bo Wiget.
De typische Stuartdansen -bevreemdend, ritueel, erotisch- worden in een sobere, soms wat saaie maar al bij al intrigerende performance gegoten, waarbij u zich voortdurend zal afvragen waar die grens tussen choreografie en toeval nu eigenlijk ligt.
(foto: Chris Van der Burght)Ambrosia's Tafel - De Ware Gedachtenvertellers
“Ik kan niet stoppen met denken want mijn hersenen zitten altijd in mijn hoofd”
Confronterende, echte emoties. Zes autistische kinderen schotelen u hun leven en gedachten voor en slagen, samen met hun begeleiders en studenten van St-Lucas Brussel, waar gevestigde waarden keihard op hun bek gaan. Het boeiend spel met symbolen en popcultuur maakt hun fantasiewerelden, vol eenvoudige, haast primitieve beelden zitten vol kinderlijke symboliek, des te herkenbaarder. Rep u naar de Vooruit, want de mooiste installatie die we al onder ogen kregen is er nog tot zaterdag te bewonderen!
Shape Moreton met Charles Hayward
Experimenteel zonder de experiment, bluesy zonder de blues, funky zonder de fun... Teleurstellend concertje, dus gingen we maar een appelsapje drinken in den Amber.
Een dikke 3 jaar geleden visten we hun tweede plaatje nog uit de low-budget bakken van de FRS, nu staan The Shins aan de top van het indiepop-firmament. En vreemd genoeg hebben de heren daar zelf bitter weinig aan toegedragen (behalve dan érg fijne deuntjes schrijven). Nathalie Portman hoefde in de (overigens uitstekende) film Garden State de woorden "The Shins will change your life!" slechts uit te spreken en de helft van het publiek crosste al naar de platenboer. Label SubPop wreef in z'n handen, terwijl de band zelf opeens een miljoenenpubliek moest trotseren.
En wat levert dat op (naast een vette portemonnee)? Drie jaar moeizaam afwegen hoe je niet onderuitgaat aan het succes, én hoe je in godsnaam die 'life changing' kan waarmaken. Het kostte ons een Europese tournee, en dus ook hun Pukkelpopdoortocht, maar als we dat derde album de twaalfde keer deze week in de cd-speler stoppen, moeten we toch toegeven: time well spent.
Wincing The Night Away is typische Shins: melodieuze, gelaagde popsongs, die net niet licht genoeg zijn om weg te fladderen. Op play indrukken en genieten, maar terzij u ongelukkig ten val komt op weg naar uw zetel hoeft u niet te verwachten dat uw leven drastisch verandert. MySpace
Andy Serkis, David Bowie, Hugh Jackman en een enorme lamp.Dat regisseur Christopher Nolan meer talent heeft in zijn rechteroorlel dan de rest van Hollywood samen, is al lang geen publiek geheim meer. Nolan is een vakman van de oude stempel, geen hyperkinetische montage of goedkope actie, maar broeierige, intrigerende psychofilms die de donkere kantjes van uw medemens in een gedimd spotlicht weten te zetten. Alleen al voor zijn gitzwarte reboot van de Batmanfranchise en de neo-noir Memento verdiende de man ons respect, maar wat hij met The Prestige heeft geklaard, neigt naar het briljante.
In deze vrij losse bewerking van de gelijknamige Christopher Priest-roman raken goochelaars Alfred Borden (een immer heerlijke Christian Bale) en Robert Angier (Jackman) door ambitie, obsessie en wederzijdse jaloezie verzeild in een allesverterende concurrentieslag. Bezeten om elkaars methodes te pikken en elkaar de loef af te steken, raken ze niet alleen hun geliefden (oa Michael Caine als ingénieur Cutter en de onvermijdelijke Johansson als de assistente), maar ook zichzelf kwijt.
Hoe graag we u ook hadden willen vertellen over het indrukwekkende product-design, de meeslepende muziek, de magische beelden, de ingenieuze plot of de exquise vertolkingen, we kunnen het niet. Want wat Nolan in zijn vorige films (net) niet wist te bereiken, is hier maar al te goed aanwezig: hij neemt u vast bij u nekvel, keilt u 1900 binnen, en laat u niet meer los tot Thom Yorke over de credits knalt en u met open mond beseft waar u bent. Absolute topklasse van een kaliber dat we niet meer gewoon zijn. IMDb
Nooit gedacht dat Cirque du Soleil ooit nog ergens goed voor zou zijn! Geen haar op ons hoofd dat er aan denkt om naar Love te gaan kijken (kitschy acrobatieën en clowns op Beatlessongs? How rude!), maar de gelijknamige soundtrack vinden we best wel te pruimen!
'Love' wordt massaal gepromoot als mashupalbum -The Beatles like you've never heard them before!-, maar nadat u de schijf voor het eerst beluisterd hebt, zal u allicht een 'Jezus, ‘t is een medley!' ontsnappen. Inderdaad, Beatlesveteraan George Martin en zoon Gilles nemen weinig risico's en behandelen hun bronmateriaal met een haast religieus respect.
Een gemiste kans? Misschien, zeker als je kijkt naar wat een producer mét kloten deed met Macca-nummers op Twin Freaks. Toch kan de plaat bij volgende luisterbeurten meer dan boeien. Niet alleen de songs zijn -uiteraard- uitstekend, de kwaliteit van de mix is subliem, en kleine verrassingen hier en daar zuigen u helemaal mee in de muziek.
The Beatles klonken nog nooit zo fris en alledaags, en eigenlijk is er haast niks aan hun songs veranderd. 40 jaar na datum nog steeds hip en revolutionair klinken, wie doet het The Fab Four na?
"De scheiding van wetenschap en kunst berust op niets anders dan conventie en gemak. Maar door te denken en te handelen overstijgt de mens deze categorieën die niets meer zijn dan specifieke handelingen. Elk van beide bevat specifiek de andere." - Paul Valéry
"De wetenschapper benoemt. De kunstenaar verzwijgt. Al is het omgekeerde ook waar. "- Peter Van den Eede
In Utopie Van Het Atoom speelt de Koe weer een anderhalf uur lang met die vage lijn tussen filosofie en kunst. Drie volledig onbekenden ontmoeten elkaar tijdens de pauze. De eerste schaarse toenaderingen blijven oppervlakkig, maar al snel weven de heren een wereld in elkaar waarin ze elkaar constant bekampen, begroeten, beluisteren en beleven. Na voorzichtig hun realiteit te verkennen en zorgvuldig bloot te leggen wordt ze weggevaagd in een wervelende, allesverslindende atomische rondedans.
Drie klassebakken op het podium, een decor -of gebrek aan- dat de grauwe ziel van de zaal blootlegt en schaamteloos de coulissen uitkleedt, en een op hol geslagen telefoon. Dat blijkt genoeg om een anderhalf uur lang de mensen mee te zuigen naar een wereld die geen wereld is, waar leugen en realiteit een smerig spel spelen. En waar één nog BRT was.
Utopie Van Het Atoom is een heerlijk droge komedie, is een opmerkelijke karakterstudie, is een filosofisch essay, is een aanrader.
Het gaat niet slecht met The D. De verkoopcijfers van hun ondertussen 5 jaar oude debuutplaat en live-dvd waren alleraardigst, en ondertussen bouwden de meer dan corpulente heren (eat that, Magic Numbers) een wereldwijde fanbase op. Ook Blacks filmcarrière kende een aardige boost. Niet verwonderlijk dan ook dat Warner groen licht gaf voor een ware bioscoopfilm. De soundtrack bij die in België pas op 28 maart in de zaal komende film werd dan ook meteen gebombardeerd tot nieuwe plaat.
we rock the casbah, and blow your mind
we will defeat you, for all mankind
you hold the sceptor,
we hold the key
you are the devil,
we are the D
Naar jaarlijkse gewoonte organiseerde Focus Knack een fijn dagje cinema tijdens het filmfestival. We gaan niet lullen over de lunch, peliculle, verdomme!
Bliss
Op het eerste zicht een typisch Aziatisch drama zoals er al zovele de revue passeerden. Bij nadere inspectie een verrassend intelligente karakterstudie die de dunne grens met soap maar zelden overschrijdt. Zhimin Sheng brengt de zoektocht van de drie hoofdpersonages naar hun plaats in de het snel evoluerende China met liefde voor het genre op het scherm. Sobere, maar sterke beelden van de mistige stad en overtuigende acteerprestaties doen de rest.
The Queen
Hoe zet je én het Britse koningshuis te kakken, én breng je een subtiel eerbetoon aan de Queen? Klassebak Frears vermengt fictie metrealiteit, gooit er een aardig hoopje acteurs tegenaan (Hellen Mirren! Michael Sheen!) en creëert zo een boeiende en grappige docufilm.
4:30
Een opmerkelijke film. Met gevoel voor detail en poëtische beelden weet Royston Tan een indrukwekkende, quasi-stomme film te brengen. Schijnbaar losstaande scenes woden subtiel aan elkaar geweven tot een verrassend frisse en gevoelige prent. Niks dan lof voor Xiao Li Yuandie probleemloos het gewicht van de film op zijn jonge schouders draagt.
Brick
Het absolute hoogtepunt van de dag. Een intelligente low-budget film noir die de kijker genadeloos meesleurt in de helverlichte, maar gitzwarte onderwereld van een doordeweekse High School. Debutant Rian Johnson giet de zoektocht van Joseph Gordon-Levitt met akelige precisie in een fascinerende hard-boiled prent, die op alle vlak overtuigt.
The Black Dahlia
Hetnaoorlogse LA van '47 is een lust voor het oog in DePalma's nieuwste, jammer genoeg blijft het ook daarbij. Hartnett loopt hopeloos verloren in een gruwel van een scenario, stuit onderweg op een akelig overacterende Scarlet Johansson en Hillary Swank, om dan uiteindelijk ten onder te gaan in wat zonder enige twijfel de belachelijkste ontknoping van het jaar mag worden genoemd. Pure horror!
