LadyshaveBobsled

Nu de examens hun laatste adem aan het uitblazen zijn, wordt het zo stilaan tijd dat we een aantal virtuele inhaalmanoeuvres maken. Ten eerste: Monovolume.

En laten we beginnen met een pedagogisch verantwoorde uitroep: "Leve het projectonderwijs!" Dan iets concreter.

Voor al wie zich afvraagt waarom de Ugent de helft van de Sint-Pietersnieuwstraat afgesloten heeft, voor al wie geïnteresseerd is in architectuur in het algemeen, én voor al wie eens curieus is waartoe een bende enthousiaste archi-studenten in staat is, de komende twee jaar -neem uw tijd- kan u in het Rectoraat (St-Pietersnieuwstraat 25, 9000 Gent) hun gratis tentoonstelling bewonderen die de hele nieuwbouw in een interessante schijnwerper zet.

Ideaal pauzemateriaal voor wie nog tussen de boeken zit, en een mooie daguitstap voor de rest van de familie!

De jongens van mathrockband Battles worden door muziekminnende recensenten wereldwijd vergeleken met zo goed als iedereen die al een plaatje heeft opgenomen, en Pitchfork bezondigt zich zelfs aan uitspreken à la '... a breathtaking aesthetic left-turn that sounds less like rock circa 2007 than rock circa 2097, a world where Marshall stacks and micro-processing go hand in hand.'

Dikke bullshit, denkt de kritische medemens dan.

Gelukkig hadden we voor we al die lofbetuigingen lazen hun plaat 'Mirrored' eerst eens op ons gemak beluisterd. Want wat blijkt? Er is verdorie wel aardig wat van waar, hoewel het allemaal wat minder revolutionair is dan men u wil laten geloven.

De nerveuze, hoekige drumriff van opener Race In wekt meteen een interessant sfeertje op, zeker als daar een speels, haast kinderlijk deuntje bijkomt. Willy Wonka die apestoned een gitaar in zijn poten krijgt geduwd door één zijner Oompa-Loompa's, die daarop spontaan de kerstbelletjes bovenhaalt.

Ook in eerste single Atlas, zitten dezelfde bizarre contrasten. Een doordreven baslijn en een scherpe melodie, maar dan met Woody Woodpecker en onbegrijpelijke lyrics. De fluitconcerten en hoge stemmetjes zorgen in combinatie met de donkere sfeer en solide drumwerk voor een plaat vol gelaagde, fascinerende tracks, die toch verrassend simpel aanvoelen.

Gelukkig werpen Tanto en Rainbow (dat erg doet denken aan een Peter Vermeersch-compositie) een veelzeggende blik in de machinerie die Battles is: au fond maken de jongens niks meer dan oerdegelijke jazzimpro's, geglaceerd met weldoordachte laagjes gitaar, laptop en synth.

En daar is helemaal niks verkeerd mee. Integendeel, Mirrored is verslavende stuff, en wij kijken dan ook al met opengesperde oogjes uit naar hun doortocht op Pukkelpop.

Uit onze mailbox:

"Op donderdag 7 juni is het zover. Ik zal dan nog éénmaal mijn monoloog 'Coming Home' naar voor brengen. Dit zonder de oorspronkelijk klassieke compositie, maar wél met de bijzondere klanken van The Chocolate Lovers.

Dit bijzondere optreden is gratis en voor niks te zien om 20u45 in Het Muziekantenhuis, Dampoortstraat 50 in Gent. Met jullie erbij en met de muziek van The Chocolate Lovers wordt het een avond om de oren en de vingers er bij af te likken.

Niet te missen dus... Hopelijk tot dan!

Groets, Tine Moniek"

"It's a man's obligation to stick his boneration in a women's separation; this sort of penetration will increase the population of the younger generation."

Jaja, zo'n grof taalgebruik, het hoort niet, en blabla en retteket, maar het zijn examens en dan is South Park een meer dan aangenaam rustmoment tussen stapels boeken en op recyclagepapier gedrukte cursussen. En omdat we ons soms o zo graag op het randje van de illegaliteit begeven, kunt u alle seizoenen hier bekijken. Het hoort ook niet, en retteket en blabla, maar het zijn nog steeds examens!

UPDATE: South Park Zone is down, gelukkig is er nog http://allsp.com/ !

George Carlin, de peetvater van de Amerikaanse comedy, begint de pensioensgerechtigde leeftijd nu wel héél fel te overschrijden. Voorwaar een stichtend voorbeeld voor al wie blijft mekkeren over een leven lang werken! De man wordt er vandaag 70.

Chazz: The night is a very dark time for me.
Jimmy: It's dark for everyone, moron!
Chazz: Not for Alaskans or dudes with night-vision goggles.

Jimmy: They're laughing at us.
Chazz: Hey. They laughed at Louis Armstrong when he said he was gonna go to the moon. Now he's up there, laughing at them.

Chazz: Mind-bottling isn't it?
Jimmy: Did you just say mind-bottling?
Chazz: Yeh, mind-bottling. You know, when things are so crazy it gets your thoughts all trapped, like in a bottle?


Sinds we als klein manneke Leslie Nielsen voor het eerst zijn ding zagen doen in The Naked Gun, groeide er in ons kleine hartje een heel klein tumortje dat ons voor eeuwig en altijd laat genieten van die typische mix van slapstick en zéér flauwe grappen.

Frat-pack films zijn dan ook al een tijdje onze guilty pleasure bij uitstek. Hoewel vaak zeer wisselvallig van kwaliteit laten de filmpjes die Ben Stiller, de broertjes Wilson, Jack Black, Tim Robbins en co ons voorschotelen ons nooit echt onberoerd. De jongste telg, Blades Of Glory, beviel ons dan ook uitstekend.

Cazz Michael Michaels (een opvallend rustige Will Ferell) en Jimmy MacElroy (John Heder, ofte Napoleon Dynamite) zijn twee has-been kunstschaatslegendes én aartsrivalen die noodgedwongen moeten samenwerken om terug op een Olympisch podium te staan.

Onmetelijk zwak doorslagje van klein meesterwerk Zoolander? Yep, maar Ferell en Heder zijn het aanstekelijkste buddyfilm-duo in jaren, de woordspelingen en grove stunts worden zo snel op de toeschouwer afgevuurd, en de glitterpakjes en schaatsroutines zijn zo over the top dat u zich ongetwijfeld een breuk zal lachen. Zeer amusant filmpje!

Nu die spreekwoordelijke laatste loodjes gevallen zijn (althans voordat de examens van start gaan), vonden we enkele uurtjes de tijd om op ons gemak en gat te zitten, en de sfeer van t:me op te snuiven.

Meg Stuart/Damaged Goods - Revisited

Meg Stuart en haar companen nemen waardig afscheid van het immense, twee verdiepingen tellend decorstuk dat Anna Viebrock 4 jaar geleden voor hen ontwierp. Terwijl de verbaasde blikken van het winkelend Zuidpubliek over de scene flitsen, wordt er duchtig met stukken gips, fietsen, tafeltjes aan koorden en contrabassen heen en weer gecrosst, onder de met oscilliscopen doorspekte soundscapes van Paul Lemp, Simon Lenski & Bo Wiget.

De typische Stuartdansen -bevreemdend, ritueel, erotisch- worden in een sobere, soms wat saaie maar al bij al intrigerende performance gegoten, waarbij u zich voortdurend zal afvragen waar die grens tussen choreografie en toeval nu eigenlijk ligt.

(foto: Chris Van der Burght)

We hebben het momenteel très druk met Inteelt -jawel, er zijn nog plaatsen!- maar binnenkort verhuizen we naar de Cie De Urn-servers, en gaan we er helemaal tegenaan.

Ondertussen hebben we ook een lichte Seinfeld-verslaving gecultiveerd, maar dat doet eigenlijk niet zoveel terzake.



Ook nog gezien en goedgekeurd: Felix van Groeningens Dagen Zonder Lief, Trust van Braakland/ZheBuilding, met lichte teleurstelling bij 300 buitengewandeld, met een al wat serieuzere teleurstelling bij Lost#Format buitengewandeld, en onze teennagels en die van onze buren met een nijptang uitgerukt tijdens Winterkant van SKaGeN.

Info & reservatie: www.compagniedeurn.be

Speciaal voor de fijne mensen bij Vooruit, een Briskey Big Band-recensie. Morgen vertrekken we naar Düsseldorf, zaterdag knallen we weer wat tekst op lsbs. Tot dan, geniet u maar van deze Kevin Smith kortfilm. Ciao.

De komende week krijgt u nog een bespreking van Darren Aronofsky's natte droom The Fountain, vertellen we u waarom Briskey Big Band in hetzelfde concert zowel tenenkrullend als kippenvelwerwekkend was, krijgt u ons gedacht over 300 en Dagen Zonder Lief, schotelen we u een verslag van onze komende trip naar Düsseldorf voor, gaan we wat promo voeren voor Inteelt én gaan we verhuizen naar een andere server. Waarom we dat laatste doen, hoort u op 4 april.

Omdat rood het tofste kleur is, vragen we u vriendelijk dit clipje op loop te zetten. Wij danken.

24 maart, de bar van CC De Schakel, CYCLOPHONICS: Milaan-San Remo.
Omdat wielrennen een beetje jazz is en dat ook omgekeerd.

Vol goede moed trokken we woensdagavond naar Kinepolis, om aldaar de nieuwe Mel Gibson te gaan zien. Twee en een half uur later ontweken we een strategisch bij de uitgang geplaatst hoopje kots, en tot op vandaag vragen we ons af of dat nu voor de 'gruwelijke beelden' of de film tout court werd uitgespuwd. We gokken evenwel op dat laatste.

Want Apocalypto is niet zomaar een slechte film, het is een héél slechte film. Los van al dat gemekker over de historisch-antropologische oncorrectheid, kan zelfs een ritueel ontharte en onthoofde Maya niet ontkennen dat er zo goed als niks klopt aan deze prent. Wij verduidelijken.

Dat een regisseur er resoluut voor kiest om alles in de authentieke taal op te nemen, is iets om aan te moedigen. Tenzij dat maar een pover excuus is om een -we vallen in herhaling- barslechte actiefilm het label 'kunstfilm' op te plakken, natuurlijk. Bovendien lijken de meeste acteurs het veel te druk te hebben met die knoerten van woorden uit hun bakkes te krijgen, laat staan dat ze nog tijd over zouden hebben om effectief te acteren. U zult versteld staan van die éne ongelofelijke, tweeëneenhalf uur durende gelaatsuitdrukking van held 'Jaguar Paw'!


Visueel haalt Mel het onderste uit de kan. De jungle ziet er knap uit en enkele shots van de steden zijn om duimen en vingers van af te likken. Maar de semi-artistieke overbelichting past zo in het rijtje van overbodige gimmicks die -we krijgen er maar niet genoeg van- een waarlijk gruwelijk slechte film een air van serieux pogen te geven. Daarnaast heeft het ding meer slomo's van lopende, halfnaakte mannen dan een volledige jaargang van Baywatch, en zit er een opvallend cyclische eenvoud in de camerastandpunten: een close-up, dan een zijdelings travelling, een zoom, een vogelperspectief, slomo en 136 keer herhalen.

Over het geluid kunnen we kort zijn: een irritante soundtrack (Hans Zimmer meets de rare panfluitmensen van op de jaarmarkt), een bij momenten wel erg opvallende overdub, en veel woosh, sjwak, splatch, en dergelijke, liefst in combinatie met een opengereten buik. Nu we het er toch over hebben, die 'ongekende gruwel' valt nu toch wel heel erg mee. Veel bloed en ingewanden, maar het is allemaal zo expliciet en de personages wekken zo weinig sym- en antipathie op, dat het je uiteindelijk niks doet.

En dat brengt ons zowaar bij de plot. We gaan er niet veel woorden meer aan vuil maken: Gibson heeft heel goed naar junglefilms gekeken (we verwachtten elk moment dat we een Californische gouverneur en een onzichtbare Predator zouden zien voorbijrennen), en Kuifje in de Zonnetempel ligt op zijn nachtkastje, maar met ongeïnspireerd pikken kom je er niet. Voorspelbaarheid troef, en wedden dat u nu al weet hoe de film afloopt? Te vermijden.

Als onze lector grafiek halfnaakte Christusposes aanneemt op de affiche van zijn nieuwe tentoonstelling, is onze aandacht natuurlijk meteen getrokken!


DROOMWATER, Vladimir Ivaneanu & Tom De Visscher, elk weekend van maart in Relax Concept, A'pen. INFO

Uit onze mailbox:

Compagnie de URN is weer eens bezig! En hoe!

Op vrijdag 13 april gaat in de leegstaande gebouwen van het Ware Heem (vroeger een rustoord) in Waregem het INTEELT-project in première, een mini-theaterfestival waarin tal van theatervormen aan bod komen. Elke performance is een URN projectje dat telkens gebaseerd is op de ruimte waarin het zich afspeelt.

Om dit project te realiseren zijn wij nog op zoek naar heel wat figuranten en mega figuranten. (oud, jong, super jong, super oud, enz.). Heb je zin om eens in het URN-bad rond te waden, dan is dit de unieke kans!


Wie?
- Figuranten: worden ingeschakeld om kleine mobiele acts te helpen ondersteunen.
- Megafiguranten: krijgen een kamertje dat ze zelf volledig mogen inrichten en waarin ze per voorstelling 15 minuten mogen “leven”.

Wanneer?
- 13/14/15 april en 20/21/22 april (vrij- en zaterdagen 20u.30 en zondagen 18u.).
- Generale repetitie 12 april 20u.30.
- Repetitie/overlegmoment(en) worden in samenspraak met de regie bepaald.

Zie je het zitten, mail dan als de vliegende reutelneef naar Joost, en op slag werk je mee aan dit onvergetelijk project!

Gr.
Compagnie de URN

Het is een beetje als de met lijm, snippers en een streepje jeugdig snot besmeurde collage die we elk jaar trouw klaarlegden voor de Goedheilig Man. Vol enthousiasme bladerden we door quadri-folders vol speel- en ander goed, scheurden, knipten en plakten we, om uiteindelijk met een lichte teleurstelling te ontdekken dat die Spaanse baardaap-met-lijfeigenen ons schoentje vulde met wat papa en mama ons hadden voorgesteld.

O zo lieve Chokri, en bij uitbreiding alle Humanistische Jongeren,

Met diezelfde lichte teleurstelling lazen we vorig jaar de namen voor uw festival. We hadden uren zitten zoeken naar ons lijstje, en we kregen zelfs geen eervolle vermelding. Nu denken we niet dat we veeleisend zijn, lieve Chokri. 2 Belgische bands, 1 spotgoedkope Canadese, en, akkoord, twee mogelijke 'headliners' met een ditto prijskaartje..

Maar het is u vergeven, o heerlijk niet-karamelverzende festivalorganisator onzer hart. Want wat we allemaal mochten aanschouwen op PP06 streelde ons hartje met vettige baslijnen en ditto consumpties. En dus, o lichtend voorbeeld dat er stukken aangenamere dingen te doen zijn met een leerkrachtendiploma dan voor een klas ondankbaren te staan, geven wij u ook dit jaar ons lijstje. Het is verrevan compleet, en er zijn opvallende parallellen met vorig jaar, maar we hopen dat u er oog voor hebt.

Ze waren er vorig jaar niet bij, en dat is een gemiste kans. Dat er uit Canada meer komt dan Bryan en Céline wordt ons haast dagelijks bewezen door The Arcade Fire (die nieuwe plaat! Zucht!), maar voor hen was er Hank & Lily, bizarre folkgrunge met een meer dan onsubtiel gevoel voor humor. Onze nummer 5! Wacht even. "Zucht"? Dringend tijd om ons vocabularium terug wat op te poetsen.

Ook vorig jaar stonden de heren van Tenacious D in ons lijstje, en dezelfde argumenten blijven gelden (hoewel hun tweede plaat ons toch wat teleurstelde...).

Ze gingen er bij zijn, ze waren samen met Daft Punk (en Radiohead, en Beck, en...) de hoofdreden dat we een kaartje kochten, en ze belden af. Of mailden. Of faxten. Of stuurden een postduif. Zou dat eigenlijk nog gedaan worden, postduiven sturen met o zo cruciale informatie? En hoe zouden die beesten eigenlijk smaken? Hihi, Blackadder!

Maar we wijken af. Hun derde album -en tevens de reden voor hun afwezigheid- bleek de eerste Grote Plaat Van 2007, en dat mogen ze nu wel eens live komen bewijzen. Weet u al over wie we het hebben? Jawel, The Shins!

Het wordt een beetje eentonig, want ook onze nummer 2 stond er vorig jaar al in. Wat een toplijstje moet dat dan niet geweest zijn, zeg. Of we hebben gewoon te weinig live muziek mogen aanschouwen de afgelopen 6 maand. Daar moeten we aan werken. En dat gaan we ook doen, want op 21 maart staan ze in de Vooruit, met heel wat vriendjes en vriendinnetjes. Briskey!

En we hebben een nieuwe nummer 1... Hij lijkt en klinkt ontzettend creepy, heeft het oude testament op zijn nachtkastje liggen, is onze semi-god, Nick Cave. Z'n nieuwe band Grinderman heeft een debuurplaat zoals alleen een Cave-band kan maken, en ze *moeten* op PP07 staan of we steken ons broek af. We dreigen niet graag met zo'n drastische middelen, maar wat moet, moet, en Jezus kan daar ook niets aan doen.

Wie zijn we nog vergeten? Nine Inch Nails, Einstürzende Neubauten, het Compagnie De Urn koor, Goose, Tiefschwarz, Cinematic Orchestra, Jaga Jazzist, Fritex, Amon Tobin, Herbaliser, Herbert, Gorillaz, Ween, I'm From Barcelona, Foxylane, Penguins Know Why, El Guapo Stuntteam, Das Pop, Simon W, de LSBS Dj's en vul maar aan!

Wij danken.

We konden er niet bij zijn, maar onze collegae hebben toch weer een mooie top 5 uit hun mouw geschud:

1. Het dansfestival SUM/SOME of the parts (29-03 tot 1-04)

2. De film Estrellas van Federico León & Marcos Martínez (20-03)

3. Brits theater Forced entertainment — The world in pictures (nu zaterdag)

4. Briskey Big Band + Djamsessie met Kris Defoort & Jozef Dumoulin (21-03)

5. Experimenteel danstheater van Meg Stuart/ Damaged Goods — Blessed (vanaf donderdag)

Onze twee favorieten: #4 en 5!

Het is er dan toch van gekomen. Grindhouse, de Tarantino/Rodriguez double bill, wordt (buiten Noord-Amerika althans) gesplitst!

Het concept was simpel: twee regisseurs met een aardig ontwikkeld cultgezwel maken een eerbetoon aan de typische grindhouse: één ticketje was geldig voor 2 sleazy B-films vol seks (hoera!) en geweld (hozee!), met als kers op de taart een aantal trailers van al even gortige exploitationpulp. Een concept dat er in onze contreien nooit echt doorkwam, en dat is dan ook het gedroomde excuus voor de Weinsteins. Dat de heren een aardig extra spaarpotje overhouden aan hun knip, is dan natuurlijk wel érg mooi meegenomen.

Onze tip: wacht tot Rodriguez en Tarantino hun waanzin loslaten in een mooi dvd-setje, en bekijk de films zoals u ze zou moeten bekijken. Een stuk goedkoper, en bovendien artistiek verantwoord!



En voor wie zin heeft om een druppeltje op een hete plaat te laten vallen, teken de petitie. Dan kunt u vannacht tenminste met een gerust hart in uw bedje kruipen.

De stage zit er op.

Angelo schiet aardig op. En heeft een nieuwe datum.

Op 14 maart hebben we groot nieuws.

Het is weer een paar maanden wachten op nieuwe afleveringen van Top Gear.

We hebben net de laaste hand gelegd aan onze collage, in te dienen op woensdag 7 maart. Denk Elvis. En Jezus.

Dra kijken we naar The Proposition. As het even grote klasse is als Grinderman gaan we nonkel Nick zo mogelijk nog meer gaan verafgoden.

We bloggen voor het eerst op een Ubuntu-pc. Aardig besturingssysteem, maar we raden u aan om nog even te wachten met uw overschakeling.

De eerste contacten worden gelegd met een beginnende band. Met wat geluk kunnen we de gasten een tijdje volgen tijdens hun eerste optredens. Wordt vervolgd.

Block Werchter leek een zeer grappige blog te worden, maar is nu al wat aan het inzakken. Jammer.

We lezen, nu Ex-Drummer nog heerlijk nazindert, nogal veel Brusselmans de laatste tijd. Pour le moment: Ex-Minnaar.

Ook -eindelijk!- gelezen: Marvano en Haldemans De Eeuwige Oorlog. Aanrader.

Allen hierheen!

Dit is vet, mensen:



Bij de weg, als alles goed gaat, gaan we er vanaf morgen weer helemaal tegenaan. Tot dan.

* Johnny Cash zou vandaag 75 geworden zijn. RIP.



* De Kunstbendevoorronde van Kortrijk was heel erg povertjes.

* The Departed won gisteren 4 Oscars, ondanks het feit dat het de teleurstellendste film van 2006 was. Alleen een gefrustreerde en oscargeile man kan Infernal Affairs -de beste policier in jaren- zo flauw herverfilmen. Ah, Marty heeft ons eigenlijk nog nooit kunnen bekoren.

Oh, oh, oh! Nog meer Pegg en Frost:

Top Gear specials hebben altijd wel iets... Tja, speciaals. Maar wat de drie heren en hun immer jolige productieteam een dikke week geleden op ons afvuurden, is naar alle waarschijnlijkheid van het grappigste wat we al gezien hebben in dit prille jaar...

En nu we het thema aankaarten, toch even opmerken dat Kleine Tony van De Kempvader sinds kort het label 'gruwelijk ongrappigste wat we al gezien hebben in dit prille jaar' meekreeg. Misschien schrijven we er ooit nog eens een besprekinkje over, maar de minste herinnering aan wat zich die avond op ons netvlies brandde, doet ons spontaan kokhalzen. U ziet wel.

Focus Knack zocht en vond zes "beloftevolle Belgische bands", die volgens de descipelen van letterlijk en figuurlijk opgeblazen cultuursnob Duynslaeghers een kans voor het groot publiek verdienen. De shortlist:

* The Hong Kong Dong, ietwat zagerige Gentse emopop met Moogs.
* Made In Taiwan, vet klinkende indierok en rol.
* Code 314, down-tempo soundscapes die even vluchtig uw linkeroor buitendrijven als ze uw rechter zijn binnengekomen.
* The Bear That Wasn't, ofte Nils Verresen, indiepop van het eenmanenzijngitaar-soort.
* ...this is where my Little Saturn sleeps, nog gasten uit het Gentse, interessante instrumentale treurjazzfolk toestanden, die af en toe smeken om een zanglijn.
* Robin Aerts tapt uit hetzelfde vaatje van Little Saturn, maar dat extra beetje melodie doet het hem toch. Onze favoriet.

Stemmen kan u tot 26 februari, en wel hier. En nu we dan toch aan het MySpacen zijn, de Eeklose punknoisesensatie Penguins Know Why heeft al een tijdje geleden een alleraardigste track online geknald. Enjoy!

En deze is speciaal voor al die vrolijke leerlingen van 1B2 die liever de les PO in een akelige stilte -op hun geroep en gekwetter dan na- doorbrachten, dan te kleien met zoetgevooisde achtergronddeuntjes van Bauhaus, Visage of The Jackson 5. Heb je geen R'n'B? Puh!

Het blijft één van die onoplosbare mysteries des levens dat een door Ben Stiller(!) geregisseerde serie over de slimste man ter wereld als de zon schijnt (Jack Black!) die samen met zijn door een experimenteel wapen met een motor samengesmolten roommate (Owen Wilson!) aliens die uit de jaren 50 te lijken stammen bekampt, steeds op de hielen gezeten door Ron Hey, you played the bad guy in Timecop Silver, de boosaardige Nasa-agent mét als themesong een Tom Jones-cover van 'Situation'(!!), nooit verder raakte dan een pilootaflevering.

U begrijpt er niks van? Gewoon kijken, want knowledge is power... For real!

De uiteindelijke winnaar heeft voor ons al tweemaal bewezen dat hij (of zij?) er mag wezen, jammer genoeg is het gros van de andere kandidaten... Nou, om het met de woorden van MC Adriaan te zeggen: Kak!

Comedy Casino Cup, vanaf vrijdag 9 februari op Canvas.

Grappige Hollandse cartoons zijn een beetje de natte droom van de hedendaagse ontdekkingsreiziger. Een mens kan kniehoog in flauwe kak- en piestekeningetjes staan en dan opeens een heel geestig prentje vinden. Ook Fokke en Sukke heeft zijn momenten, maar de rest van het nieuwe boekje De historische canon van Fokke & Sukke is, zoals u in de preview al kan lezen, voor het grootse deel erg slapjes. Voor meer wisselvallige Hollandse cartoons: Nozzman!

---

De Morgen- en Knack-cartoonist Kim Duchateau won gisteren de Cultuurprijs Vlaanderen voor Strip. Maar wat had u dan ook verwacht van zo'n cultureel geëngageerd man? Hoera, drie kussen en proficiat.

---

Nadat Morvan en Munuera eindelijk op kruissnelheid kwamen met In Tokio, hun derde aanvulling op de Robbedoes en Kwabbernoot-reeks, blijken de twee er nu al mee op te houden. Jammer, want In Tokio was met z'n pittige manga-toets één van de leukste albums van de reeks.

---

Tot groot jolijt van enkele medestudenten projecteerden we in de les kunstgeschiedenis een aardig stuk Tetsuo: The Iron Man, de cultfilm van Shinya Tsukamoto, onder het mom van een betoog over cyberpunk. Om opnieuw wat in de sfeer te komen, namen we de 2000 pagina's tellende manga Akira weer eens door. Dames en heren, het blijft een immense aanrader.

Wat gebeurt er als je de jonge piepkuikens van Cie De Urn wekelijks 3 uur opsluit in een oud café met coachende opperpanda Joost? Onverantwoord, zegt u?

Volg (min of meer) de groei van deze wel héél speciale theatervoorstelling op de Angelo Blog.

Een project in het kader van On The T-Road.

Afgelopen week mochten we zowel 'Een platte aaneenschakeling van onnozelheid/vernedering van vrouwen en gehandicapten/politiek en maatschappelijk incorrect/een brutale opeenstapeling van vulgariteiten/personages en dialogen missen subtiliteit/gratuit geweld/Brusselmans is niet verfilmbaar' als 'Emilio Estevez, Elijah Wood, Lindsay Lohan, Demi Moore, William H. Macy, Heather Graham, Sharon Stone, Christian Slater, Joshua Jackson, Ashton Kutcher, Laurence Fishburne, Martin Sheen, Helen Hunt, Anthony Hopkins' aanschouwen.

We hesen Koen Mortier nét niet op een sokkel toen hij in Focus Knack verkondigde dat hij Het Eiland Vlaamse shit vond. Enfin, het omverschoppen van dergelijke heilige huisjes past wonderderwel in zijn niet al te subtiele anti-reclame campagne, maar toch, het moest eens gezegd worden!

En er wordt wel meer geschopt in Ex-Drummer. En verkracht. En met bakstenen geslaan. En gekopstoot. En... Maar hoewel de collectieve pers u probeert een schuldgevoel met de proporties van Dikke Lul's geslacht aan te praten, bent u geen sadist of psychoot als u deze prent net als ons fuckin' ace vindt.

De met seks en geweld doorspekte wereld die Mortier tot leven brengt, is namelijk tegelijk afgelikt en gortig, surreëel en herkenbaar, doodziek en geestig. Een update van wat Belvaux deed in C'est Arrivé, met lekkere stukjes Trainspotting, Gummo en Koroshiya 1. Een visueel pareltje, met een weinigzeggende nihilistische plot, geile muziek en vettige personages. De uppercut die de Vlaamse film weer dringend nodig had komt dus verrassend genoeg niet van Firmin. IMDb

Aan de andere kant van het filmspectrum vinden we dan weer Emilio Estevez' ensemblefilm rond de moord op Robert 'Bobby' Kennedy in '68. Nu moesten we al heel hard nadenken voor we ons een rol van Estevez herinnerden (het werd The Breakfast Club), laat staan dat we iets van zijn werk als regisseur voor de geest konden halen.

En dan komt Bobby in de zalen, met een cast om u tegen te zeggen, met als raamverhaal een moord waar we van heel ver al iets van gehoord hadden. Reden genoeg voor een herontdekking van Estevez én een geschiedkundig onderonsje, denken we dan. Hop, naar de cinema!

Twee uur later wandelen we aangenaam verrast de relatieve winterkou tegemoet. Terwijl Estevez toch af en toe uit de bocht vliegt (moraliserende vingertjes à volonte), waren we bij momenten echt ontroerd. De mini-plotjes van de verschillende personages worden knap met elkaar verweven, en boeien in al hun eenvoud. Maar natuurlijk moet je met zulke ronkende namen op je affiche al heel hard je best doen om het te verknallen. IMDb

In alle eerlijkheid hebben we u vorige week nagelaten in te lichten over deze bizarre serie. In nog meer eerlijkheid hadden we er slechts een halfuurtje voor uitzending van aflevering 1 weet van dat de VPRO het ding op de buis ging brengen. Onze welgemeende excuses dus, hadden we het eerder geweten, kwamen we u persoonlijk voor uw televisie vastketenen, want Green Wing is niet alleen de beste ziekenhuisserie ooit (vergeet Scrubs, Gray's Anatomy, E.R. en al die andere Amerikaanse onzin), maar zeer zeker ook de grappigste. Vorig jaar nog op Canvas, nu op Nederland 3, woensdag, 21u35.



PS: Een halfuurtje eerder inschakelen levert u nog een aflevering van My Life In Film op, aangenaam kijkvoer over een gefrustreerde schrijver met een filmobsessie. Deze week: Top Gun!

Een dikke 3 jaar geleden visten we hun tweede plaatje nog uit de low-budget bakken van de FRS, nu staan The Shins aan de top van het indiepop-firmament. En vreemd genoeg hebben de heren daar zelf bitter weinig aan toegedragen (behalve dan érg fijne deuntjes schrijven). Nathalie Portman hoefde in de (overigens uitstekende) film Garden State de woorden "The Shins will change your life!" slechts uit te spreken en de helft van het publiek crosste al naar de platenboer. Label SubPop wreef in z'n handen, terwijl de band zelf opeens een miljoenenpubliek moest trotseren.

En wat levert dat op (naast een vette portemonnee)? Drie jaar moeizaam afwegen hoe je niet onderuitgaat aan het succes, én hoe je in godsnaam die 'life changing' kan waarmaken. Het kostte ons een Europese tournee, en dus ook hun Pukkelpopdoortocht, maar als we dat derde album de twaalfde keer deze week in de cd-speler stoppen, moeten we toch toegeven: time well spent.

Wincing The Night Away is typische Shins: melodieuze, gelaagde popsongs, die net niet licht genoeg zijn om weg te fladderen. Op play indrukken en genieten, maar terzij u ongelukkig ten val komt op weg naar uw zetel hoeft u niet te verwachten dat uw leven drastisch verandert. MySpace

Toen Richard Hammond besloot om aan 288mph te crashen met een jet car, werd seizoen 9 van Top Gear even in de koelkast gezet. Tot vandaag, want Hammond herstelde zo goed als volledig van zijn 'avontuurtje', zodat de 3 heren vanavond 3 Britse sportwagens testen, wegen gaan herstellen én u beelden voorschotelen van de crash...

BBC2, 21u.

Het was ondertussen al weer twee maanden geleden dat we ons aan de (al dan niet lichtbehaarde) cultuur spuiende borst van onze favoriete Vooruitmedewerkers konden laven. Gelukkiglijk was het gisteren weer zover, en tussen al dat semi-erotisch gedoe vonden we ook nog eens de tijd om het programma van februari in bijtgare stukjes te hakken, en er de 5 lekkerste brokjes voor u uit te halen. Smakelijk!


1. THE YES MEN

Tijdens the game is up! spelen avontuurlijke kunstenaars 10 dagen
lang met spelregels én uw voeten, en dat vinden wij meer dan reden
genoeg om meteen het vetste deel van onze top aan dit festival te
hangen. Op nummer 1: The Yes Men, die van identity theft een
kunstvorm weten te maken. Hun missie? Infiltreren in de duistere
toppen van de multinationals, en met fake lezingen en meetings de
aanwezige zakenlui mee te sleuren in hun niet al te ethische
mening over winstbejag. Klein probleempje: alles wordt verborgen
camera-gewijs opgenomen, en de invloedrijksten der aarde worden
vakkundig aan de schandpaal genageld. Een boeiende talk met hele
straffe mannen.


2. FABIAN FIORINI & JAN RZEWSKI
+ NATHALIE LORIERS & KARIM BAGGILI

Een mix van wereldmuziek en jazz, gebracht door klassiek getrainde
muzikanten. Een double bill waar u niet goed van zult zijn.


3. CREW – 0_REX BETA 1 (WIP)

OK, we hebben een boon voor CREW, het multimediale geweld rond
Eric Joris. Maar wie kan er nu weerstaan aan hun intrigerende
evenwichtsoefeningen tussen techniek en theater, kunst en
wetenschap? Tijdens the game is up! kan u zich al onderdompelen in
een eerste blik op 0_Rex, een 360°-voorstelling rond Oedipus Rex
van Stravinsky, die in oktober in première gaat. Vadermoord en
moederliefde op een bedje van technologische desoriëntatie.


4. VELMA – VELMA SUPERSTAR

Terwijl ze in onze buurlanden voor uitverkochte zalen spelen,
blijven ze in dit Vlaamsche land een nobele onbekende. Laten we
dan hopen dat daar met Velma Superstar verandering in zal komen,
want deze knotsgekke Zwitsers zetten de theaterzaal op stelten met
een performance vol klassieke muzikanten, een koor van lokale
vrijwilligers, Elvis, groupies, en veel rock'n'roll.


5. SUE CONSTABILE & LAETITIA SONAMI - I.C. YOU
+ MONOLAKE - ATLANTIC WAVES

Zin in een muzikale thriller waar er een blok ijs tot smeltens toe
als instrument zal gebruikt worden? Of live electronica die
tegelijkertijd in Gent en in Berlijn gecomponeerd wordt? Het
slotmoment van the game is up! vat alle waanzin van het hele
festival voor u samen in twee fantastische audiovisuele performances.


< Het was deze maand onze beurt om de 54S-promo te schrijven. U vindt deze tekst dan ook lichtjes aangepast terug op Vooruit.be en de 54S-MySpace. >

Om de kunstklassen van hun oude school een centje bij te steken, speelden de melachonische Canadezen van The Arcade Fire op 19 januari een speciaal concert voor leerlingen en leerkrachten. Gsm's en videocamera's waren verboden, maar pubers blijven pubers, en u kan dus nu genieten van Intervention.



(Hier een andere versie, zelfde song)

Vier jaar na hun eerste 365 Days schenkt het New Yorkse radiostation WFMU u opnieuw dagelijks één of meer mp3'tjes die net als het station zelf op zijn minst... interessant genoemd mogen worden.

Geen commerciëel gedoe dus, maar bijvoorbeeld een rapnummer dat u de ongekende mogelijkheden van aardgas uit de doeken doet, een fifties robotdeuntje (mét gruwelijke impressie van wat later een vocoder zou worden) of een soort van Kapitein-Zeppos-vs-Willy-Wonka-vs-Austin-Powers-groove die na tientallen bapadapaba's funky as hell wordt...

Vergeet vooral ook niet om WFMU zelf eens te beluisteren (128k Mp3-stream), want freeform radio is nu eenmaal vrij zeldzaam, maar des te aangenamer.

De Gentse Studio Skoop zal Ex-Drummer niet draaien.

"Het publiek daarvoor gaat toch vooral naar Kinepolis."

De beeldkwaliteit is absoluut ruk, maar wie kan er nu nee zeggen tegen de nieuwe supergroep van Damon Albarn, Tony Allen, Paul Simonon & Simon Tong? Op Myspace kan u trouwens al het hele debuutalbum voorbeluisteren.

'Consumptiemaatschappij' is hét hippe codewoord voor de bewuste kunstenaar van vandaag. Wij krijgen spontaan zin in een Big Mac als we het artistiek-belerende vingertje al zien komen, maar voor de weinig subtiele tongue-in-cheek van Packard Jennings' Fallen Rapper Pez Prototypes, pamfletten, bijbelstickers en valse Wall Mart-producten openen we graag ons sociaal bewogen hartje.